Ρωτήσαμε τι διαβάζουν και έχουμε τις απαντήσεις. Άνθρωποι της τέχνης, της επικοινωνίας, της γαστρονομίας, Πανεπιστημιακοί, εκδότες, μιλούν για το βιβλίο που κρατούν στα χέρια τους, εξηγούν γιατί το διαβάζουν και μας φέρνουν σ’επαφή με συγγραφείς που δεν έχουμε ακόμα γνωρίσει ή μας ξαναθυμίζουν άλλους αγαπημένους. Ιδέες για ανάγνωση.
ΧΑΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ
Προφορική Ιστορία και αντι-αρχεία. Φωνές, εικόνες και τόποι, Ρίκη βαν Μπούσχοτεν, Βασίλης Δαλκαβούκης, Ελένη Καλλιμοπούλου (επιμέλεια), Ένωση Προφορικής Ιστορίας, Βόλος 2021 [διατίθεται ελεύθερα στον ιστότοπο της ΕΠΙ: http://epi.uth.gr].
Ανοίγοντας το βιβλίο στάθηκα για πολύ ώρα στο εξώφυλλό του. Δυο ροζιασμένα χέρια που σαν κάτι να μετρούν, σαν κάτι να ψηλαφούν, κάτι σαν να ανασύρουν απ’ τα σκοτάδια του παρελθόντος και της μνήμης, για το οποίο δεν φτάνουν τα λόγια και επιστρατεύονται αυτές οι μικρές κινήσεις ώστε να δώσουν μορφή στο άμορφο, να κάνουν αισθητό το ανεπαίσθητο, να φέρουν στο φως ό,τι συνήθως παραμένει στο ημίφως. Το βιβλίο της ΕΠΙ, δεν αναφέρεται γενικά στην προφορική ιστορία, αλλά ειδικότερα στη σχέση της με το λεγόμενο αντι-αρχείο. Τα αντι-αρχεία, συνάγω από την εισαγωγή, είναι συλλογές πηγών που αναδεικνύουν αόρατες, παραμελημένες ή εσκεμμένα κρυμμένες όψεις του παρελθόντος, οι οποίες αμφισβητούν τις μεγάλες, συνεκτικές αφηγήσεις, δηλαδή τις εθνικές αφηγήσεις, πρωτίστως, και τις ταξικές αναλύσεις, δευτερευόντως. Σκοπεύουν, συνεπώς (τα αντι-αρχεία), να αναδείξουν την πολλαπλότητα και την υποκειμενικότητα της ιστορίας, την αντιφατικότητα και την ενδεχομενικότητα της ιστορίας. Υπονομεύουν τις βεβαιότητές μας διαταράσσοντας την επιβεβλημένη όσο και βολική ευταξία των επίσημων αρχείων. Για τη δημόσια ιστορία είναι σημαντικό η ιστορική γνώση να είναι εύληπτη και προσιτή στο ευρύ κοινό. Το βιβλίο αυτό τα έχει και τα δυο: προσφέρεται δωρεάν σε ψηφιακή μορφή και, κυρίως, μιλάει απλά μα έγκυρα. Είναι επιστημονικό, δίχως να επιστημονίζει. Ο Γιώργος Σεφέρης μας άφησε μαζί με τα άλλα κι ετούτη τη φρασούλα: «Δε θέλω τίποτε άλλο, παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη». Στο βιβλίο της ΕΠΙ δόθηκε πράγματι αυτή η χάρη.
Ο Χάρης Αθανασιάδης είναι καθηγητής στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και διευθυντής του μεταπτυχιακού προγράμματος «Δημόσια Ιστορία» στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Η ερώτηση τι διαβάζω αυτή την εποχή, ήλθε ως ευτυχής συγκυρία, μια και διαβάζω δύο βιβλία παράλληλα , έτσι κάνω πάντα, του πιο φωτεινού μυαλού κατ εμέ του εικοστού αιώνα του Ουμπέρο Έκο. Ο ‘Εκο επαληθεύει τη θεωρία ότι το όνομα κάθε ανθρώπου, τον χαρακτηρίζει και δεν είναι τυχαίο. Λέγεται ότι το επώνυμο Έκο είναι το αρκτικόλεξο των λατινικών λέξεων Ex Caelis Oblatus, που σημαίνει «θεϊκό δώρο». Το διάβασμα για μένα αποτελεί μια συνήθεια αλληλένδετη με τη ζωή.
Διαβάζω άρα υπάρχω. Το διάβασμα είναι το άνοιγμα του παραθύρου στην πρωινή δροσιά, η παρηγοριά στη χυλόπιτα, η βαλεριάνα το βράδυ, διασκέδαση, προβληματισμός, η άλλη όψη. Τι διαβάζω; Φιλοσοφία, ποίηση, και βιβλία της δουλειάς. Η δουλειά μου άλλωστε έχει δύο πυλώνες. Ο ένας είναι το γνωστικό αντικείμενο του μάρκετινγκ, της επικοινωνίας και ο άλλος είναι της εκπαίδευσης.
Αυτή την εποχή τα δύο βιβλία είναι «Η ιστορία της ασχήμιας» και «Η ιστορία της ομορφιάς» του λαμπερού Ουμπέρτο Έκο. Τι νιώθω ενώ τα διαβάζω; Πρώτα πρώτα λυπάμαι που δεν κατάφερα να τον συναντήσω. Στη συνέχεια θαυμάζω πως ένας άνθρωπος κατάφερε να ασχοληθεί και να γράψει δύο βιβλία που είναι τόσο μακριά το θέμα τους (έτσι νόμιζα στην αρχή). Είναι αξιοπρόσεκτη η γραφή του. Μάγος της πένας. Ότι και να γράψει είναι τόσο πειστικός, με επιχειρήματα, με αναφορές, γλαφυρός και διεξοδικός, αναλυτικός και ταυτόχρονα με συμπυκνωμένα νοήματα.
Εκπληκτικές εκδόσεις, με πολυτελές χαρτί. Βιβλιοδετημένα με τέχνη. Δύο βιβλία τα οποία κρατούν την παράδοση και τους κανόνες του βιβλίου. Κενές σελίδες, αυτιά στα εξώφυλλα και μικρές λεπτομέρειες για τους λάτρεις. Όσο για τη μετάφραση και την απόδοση εκπληκτικοί οι Ανταίος Χρυσοστομίδης, η Δήμητρα Δότση και ο Χρίστος Ρομποτής. Εικονογράφηση η οποία ενισχύει την όλη φιλοσοφική τοποθέτηση του συγγραφέα και η γραφιστική σχεδίαση έγινε με πολλή τέχνη.
Η ουσία: Πως οι άνθρωποι κατανόησαν την ομορφιά και την ασχήμια διαμέσου των αιώνων. Πως συγκρούστηκαν οι έννοιες και πως συνδέθηκαν. Πως άραγε θα κατανοούσαμε την ομορφιά αν δεν υπήρχε η ασχήμια; Διαβάζεις αυτά τα βιβλία και ο συγγραφέας σε οδηγεί στα πιο δύσβατα μονοπάτια της αλλαγής της άποψης, του προβληματισμού, της άλλης αντιμετώπισης . Απολαυστικός Ουμπέρτο Έκο στα καλύτερά του και στα πιο ομορφά του!
Ο Ανδρέας Θεοδωρακόπουλος είναι επικοινωνιολόγος, καθηγητής και συγγραφέας. Πρόεδρος της Κοινότητας Αφιδνών.
ΡΕΒΕΚΚΑ ΚΑΜΧΗ
Με τα βιβλία με πιάνει απληστία. Mόλις τελείωσα το “Ιστορία Αγάπης και Σκότους” του Άμος Οζ και αμέσως αγόρασα άλλα τρία βιβλία: ένα του Αύγουστου Κορτώ, ένα της Τασούλας Επτακοίλη και ένα δοκίμιο της Έλλης Βιντιάδη το οποίο ανυπομονώ να διαβάσω. Έχω την αίσθηση ότι θα γράφει πράγματα που υπήρχαν στο μυαλό μου εδώ και καιρό σε σχέση με τα ζώα και τα κατοικίδια. Πριν μιλήσω για το βιβλίο το οποίο διαβάζω αυτήν την περίοδο, σημειώνω ότι το ενδιαφέρον μου για την ιαπωνέζικη λογοτεχνία έχει εξελιχθεί σταδιακά και διάνθισε τις ελλιπείς γνώσεις που έχω για την κουλτούρα αυτού του λαού, η οποία είναι διαμετρικά αντίθετη από την δική μας και ήθελα να δω εάν θα καταλάβω μέσα από βιβλία, πώς πειθαρχούν, πώς υπάρχει τόσος σεβασμός και ευθιξία στην κοινωνία τους.
Τώρα διαβάζω το βιβλίο της Γιαπωνέζας Γιοκο Ογκάουα —— η Αστυνομία της Μνήμης.
Η πρωταγωνίστρια είναι συγγραφέας. Μέσα στο βιβλίο είναι το κείμενο που συντελεί η ίδια για την συγγραφή ενός βιβλίου, παράλληλα με την ιστορία την δική της που ζει σε ένα νησί, όπου σιγά σιγά εξαφανίζονται τελείως κάποια πράγματα από τις μνήμες των ανθρώπων και όχι μόνο υλικά. Καθώς το διαβάζω, σκέφτομαι την σχέση που έχουμε με τα πράγματα που μας περιβάλλουν. Πόσο τα χρειαζόμαστε, πόσο μας ομορφαίνουν και εμπλουτίζουν τη ζωή μας και αν μέσα από τα πράγματα υπάρχουμε διαφορετικά. Αν επηρεάζουν και πόσο το πως ζούμε. Το βιβλίο με κάνει να σκέφτομαι τι είναι η ελευθερία. Τι μπορώ να βιώσω σαν ελευθερία μέσα στο μυαλό μου, τι μνήμες μπορώ να μοιραστώ με τους άλλους, ειδικά όταν αναφέρομαι σε πράγματα που δεν τα έχουν ζήσει. Πόσο καλά μπορούμε να επικοινωνήσουμε κάτι που οι άλλοι δεν κατανοούν. Έχω διαβάσει και άλλα δυο βιβλία της το “Ξενοδοχείο Ιρις” και το “Η Οικιακή Βοηθός και ο Καθηγητής”- εξαιρετικό.
H Ρεβέκκα Καμχή, είναι ιδιοκτήτρια της Αίθουσας Τέχνης REBECCA CAMHI, Λεωνίδου 9, Μεταξουργείο. www.rebeccacamhi.com
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
To βιβλίο που διάβασα πρόσφατα, το οποίο με συνεπήρε – ειδικότερα κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες στις οποίες ζούμε, της πανδημίας – είναι τo The Precipice του καθηγητή φιλοσοφίας του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Toby Ord. Ο συγγραφέας περιγράφει τις μεγάλες απειλές που θα μπορούσαν να βάλουν σε περιπέτειες το ανθρώπινο είδος και τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει στο μέλλον.
Πανδημίες, κλιματική αλλαγή, τεχνητή νοημοσύνη, πυρηνικά όπλα. Ο συγγραφέας μέσα από μια δεκαετία ερευνών παραθέτει όλα τα επιστημονικά δεδομένα γύρω από κάθε κίνδυνο που θα αντιμετωπίσει ο άνθρωπος και μέσα από μια αισιόδοξη ματιά αναδεικνύει τις στρατηγικές και τις ενέργειες που θα διασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον για την ανθρωπότητα. Ο Toby Ord έχει επιτελέσει σύμβουλος του Εθνικού Συμβουλίου Πληροφοριών των ΗΠΑ, του γραφείου του Πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας σε θέματα υψίστης σημασίας που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες.
Ο Γιάννης Κωνστανταρόπουλος είναι ο ιδιοκτήτης του εκδοτικού οίκου Μίνωας.
ΑΡΙΑΝ ΛΑΖΑΡΙΔΗ
Αυτήν την εποχή ξαναδιαβάζω, μετά από 15 χρόνια, το του Ίρβιν Γιάλομ. Ο Γερμανός φιλόσοφος Φρήντριχ Νίτσε και ο Αυστριακός γιατρός Γιόζεφ Μπροϊερ, ένας από τους πατέρες της ψυχανάλυσης, συναντιούνται στη Βιέννη του 19ου αιώνα, σε μια διπλή ψυχοθεραπεία. Ο Γιάλομ επινοεί στο μυθιστόρημα την συνάντηση αυτών των δυο μορφών, δίνοντας μια ερμηνευτική εκδοχή της γέννησης της ψυχοθεραπείας και της σχέσης της με την υπαρξιακή φιλοσοφία.
H Aριάν Λαζαρίδη είναι δημοσιογράφος και designer.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΛΑΜΠΡΙΑ
Μέσα στο καμίνι της Αθήνας και πέρα από εδώ, μέσα στο καμίνι του άρρωστου και απειλούμενου κόσμου, έχω καθηλωθεί σε αυτή την έκδοση που χρονολογείται από τις αρχές του 2000 – Waldemar Deonna, Un archéologue derrière l’ objectif de 1903 à 1939. Υποθέτω ότι η απίστευτη γοητεία (και μαζί η βαριά αίσθηση του απώλειας) που μου ασκούν οι φωτογραφίες του ελβετού αρχαιολόγου από την παραμονή του στην Ελλάδα και τα ταξίδια του στη Μεσόγειο συνυφαίνονται στο ότι συνειδητά δεν πάω καλοκαιρνιές διακοπές επειδή δεν βρίσκω πια τη χώρα που επιθυμώ κι έχω στο μυαλό μου, τη χώρα μου.
Δεν είναι μόνο αρχαιολογικού ενδιαφέροντος οι φωτογραφίες του Ντεοννά: πίσω από τα μνημεία και τα μαρμάρινα κεφάλια που πέφτουν τόσο βαριά για τα χέρια μας, είναι η δική του πεποίθηση ότι η αρχαιολογία είναι: “Mια λέξη. Στενεύουμε αυθαίρετα τις μορφές της ανθρώπινης δραστηριότητας. Όμως στο βάθος, η αρχαιολογία απλώνει την έρευνά της σε όλα αυτά που φέρουν το ίχνος από το χέρι και τη σκέψη του ανθρώπου.”
Η Ελλάδα γι αυτόν ήταν αιώνια και ιδανική, τη λάτρεψε, την έμαθε πέτρα πέτρα, την έζησε δούλεψε σ’ αυτήν, έφυγε, του έλειψε αφόρητα και ξαναγύρισε. Δοξάζουμε τον Μπουασσονά αλλά ας σκάψουμε και τον Ντεοννά. Αποτύπωσε με τέτοια πληρότητα στις 200 τόσες, τις πάλλουσες και ολόθερμες «το αιώνιο και ιδανικό». Όλα όσα αντιμετωπίζουμε μόνο ως εξαγοράσιμο αξιοθέατο. Ό,τι αξίζει είναι τα ερείπιά μας, μόνο που εμείς δεν τους αξίζουμε.
Η Αναστασία Λαμπρία είνα η συνιδιοκτήτρια του εκδοτικού οίκου Ποταμός.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΟΡΑΛΗ
Αστυνομική λογοτεχνία από πάντα! Ξεκίνησα πολύ μικρή με light καταστάσεις όπως Agatha Christie καταλήγοντας σε Σκανδιναβούς του είδους. Τους βρίσκω συναρπαστικούς, ατμοσφαιρικούς . Τώρα Nesbo και ξερό ψωμί, έχω διαβάσει σχεδόν όλα του τα βιβλία. “Το βασίλειο” το τελευταίο του που δεν έχω τελειώσει ακόμη, ιδιαίτερο !
Η Χριστίνα Μόραλη είναι βραβευμένη καλλιτέχνης με κύριο αντικείμενο την κεραμική τέχνη. Διατηρεί σχολή αγγειοπλαστικής. www.christina–morali.gr
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΞΕΝΟΣ
Ως επιστήμονας που θέλω διαρκώς να ενημερώνομαι για τα τεκταινόμενα στο χώρο της διατροφής και της διαιτολογίας, τα βιβλία που κυρίως διαβάζω κατά καιρούς είναι επιλογές από συγγράμματα αξιόλογων συναδέλφων, τόσο Ελλήνων όσο και ξένων. Το βιβλίο που διαβάζω τώρα με τίτλο «Αναζητώντας το μαγικό βάρος των ονείρων σου» αποτελεί ένα βιωματικό εκπόνημα ενός συναδέλφου, του Ευάγγελου Ζουμπανέα, επιστήμονα με χρόνια εμπειρίας στη διαχείριση περιστατικών που εμφανίζουν διαταραχές στην πρόσληψη τροφής. Βρίσκομαι μόλις 12 σελίδες πριν το τέλος και έχω να δώσω τα εύσημα μου στον συγγραφέα, γι’ αυτόν τον μοναδικό τρόπο προσέγγισης των προβλημάτων που αναφέρει, αλλά και των λύσεων που πολύ εύστοχα προτείνει.
Ο Κωνσταντίνος Ξένος είναι Κλινικός Διαιτολόγος – Διατροφολόγος M.Sc. Ph.D., Διευθυντής τμήματος Διατροφογενετικής και Έρευνας Θρέψης “ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ”.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΖΥΜΟΥΡΗΣ
THE FLAVOR EQUATION (The science of great cooking explained), Nik Sharma, Cronicle Books, San Francisco, 2020.
Υπάρχουν δυο τρόποι να αντιμετωπίσεις την μαγειρική: Η πιο παραδοσιακή προσέγγιση είναι με ‘όρους θρησκείας’, όπου ακολουθείς πιστά και ευλαβικά μια σειρά από εντολές που διδάχτηκες, διαιωνίζοντας με απόλυτο σεβασμό τις παραδοσιακές συνταγές, χωρίς ποτέ να υπεισέρχεσαι βαθιά στη λειτουργικότητα κάθε βήματος. Η άλλη προσέγγιση, η πιο μοντέρνα, εδράζεται στην επιστημονική εξήγηση κάθε βήματος ώστε να προκύψει μια κατανόηση του τι και γιατί συμβαίνει στη μαγειρική διαδικασία και άρα να ορθολογίζει ο μάγειρας τις οδηγίες που ακολουθεί. Το Flavor Εquation αντιμετωπίζει τη γευστική ικανοποίηση απ’ το φαγητό ως μια πολυπαραγοντική εξίσωση που περιλαμβάνει το συναίσθημα, την όψη, το σχήμα, την αίσθηση των υφών το άρωμα και τις γευστικές διαστάσεις της. Χωρίζει παραδοσιακές συνταγές (με έμφαση στις Ινδικές) ανάλογα με το κύριο χαρακτηριστικό της γεύσης τους (π.χ. οξύτητα, πικάντικο, γλυκό) και εμβαθύνει στο τρόπο που χτίζεται το χαρακτηριστικό αυτό με όρους επιστήμης και χρησιμοποιώντας σχήματα και διαγράμματα που διευκολύνουν τη κατανόηση. Έτσι γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στη παραδοσιακή μαγειρική και την επιστημονική εξήγηση με αποτέλεσμα να εμπλουτίζει τη γνώση και αντίληψή μας περί καθημερινής σπιτικής μαγειρικής. Εξαιρετικά χρήσιμο μαγειρικό περιεχόμενο σε μια πραγματικά ποιοτική έκδοση!
O Δημήτρης Παπαζυμούρης δραστηριοποιείται στον χώρο της διαφήμισης και του μάρκετινγκ, ενώ το Cucina Caruso που έχει δημιουργήσει είναι ένας από τους κορυφαίους ιστότοπους γαστρονομίας. www.caruso.gr
ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΡΛΙΑΡΟΣ
Αυτή την περίοδο έχω ξεκινήσει να διαβάζω το «Πέντε δισεκατομμύρια χρόνια μοναξιά», του Lee Billings, από τις εκδόσεις ΡΟΠΗ. Ο συγγραφέας αφηγείται την επιστημονική αναζήτηση για πλανήτες παρόμοιους με τη Γη σε μακρινά σημεία του σύμπαντος. Πάντα μου άρεσε το διάστημα και πάντα προσπαθώ να διαβάζω τέτοιου είδους βιβλία, γιατί με ενδιαφέρει η αναζήτηση της ύπαρξής μας. Πιστεύω ότι το μέλλον της ανθρωπότητας είναι να ανακαλύψει ζωή σε νέους πλανήτες. Κάτι τέτοιο θα άλλαζε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τις θρησκείες, τον κόσμο, θα μας έκανε καλύτερους ανθρώπους.
Ο Στέλιος Παρλιάρος είναι maître pâtissier και διατηρεί το κατάστημα Sweet Alchemy by Stelios Parliaros, Ηροδότου 24 Κολωνάκι.
ΤΑΣΟΣ ΠΙΚΟΥΝΗΣ
Το Paris Tasting του 1976 θα το θυμόμαστε για πάντα ως το ορόσημο γεγονός που άλλαξε ριζικά τη βιομηχανία του κρασιού. Σε αυτόν τον θρυλικό διαγωνισμό – μια τυφλή δοκιμή – μια ομάδα κορυφαίων Γάλλων εμπειρογνωμόνων κρασιού συγκλόνισε τη βιομηχανία επιλέγοντας άγνωστα κρασιά της Καλιφόρνια απέναντι στα καλύτερα της Γαλλίας.
Αυτές τις ημέρες ξαναδιαβάζω τι βιβλίο του Τζορτζ Μ. Τάμπερ «Judgment of Paris». Ο συγγραφέας, ο μόνος παρών δημοσιογράφος, αφηγείται αυτόν τον εκπληκτικό διαγωνισμό και τα εκτεταμένα αποτελέσματά του, εστιάζοντας σε 3 προικισμένους αγνώστους πίσω από τα κρασιά που κέρδισαν, και που έγραψαν την ιστορία του κρασιού στις ΗΠΑ: έναν λέκτορα κολεγίου, έναν δικηγόρο ακινήτων και έναν Γιουγκοσλάβο.
Με μοναδική πρόσβαση στους κύριους παίκτες και ένα μεταδοτικό πάθος για το θέμα του, ο Taber αποδίδει αυτό το ιστορικό γεγονός και τους τεράστιους μετασεισμούς του, επανατοποθετώντας τη βιομηχανία και πυροδοτώντας μια χρυσή εποχή για την αμπελουργία σε όλο τον κόσμο. Με ένα εκλεκτό καστ χαρακτήρων και υπέροχες σκηνές, το Judgment of Paris είναι μια «οινική περιπέτεια», ένα «οινικό θρίλερ» και μια διαφωτιστική ιστορία του επιχειρηματικού πνεύματος του νέου κόσμου που κατακτά τον παλιό. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, κάθε συνειδητός φίλος του κρασιού οφείλει να το διαβάσει!
Ο Τάσος Πικούνης, είναι αρχιτέκτονας, από τους σημαντικότερους αρθρογράφους σε θέματα οίνου και η ψυχή του House of Wine.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΖΑΝΕΡΗΣ
Ήταν καλοκαίρι του 1992 και εγώ προετοιμαζόμουν για τις διακοπές μου στην Πάρο εκείνα τα χρόνια! Απαραίτητη προϋπόθεση η προμήθεια βιβλίων για την παραλία αλλά και για το ταξίδι με το πλοίο φυσικά! Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ να ταξιδεύω – στο κατάστρωμα πάντα – χωρίς να διαβάζω ένα βιβλίο!
Ένας φίλος μου προτείνει να διαβάσω το πρώτο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη «Ο Μεγάλος Θανατικός»! Να το διαβάσεις όταν θα είσαι μόνος σου, μου είχε πει και εγώ δεν κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε! Είχα διαβάσει άλλα του βιβλία: Το καλοκαίρι που χάθηκε στον Χειμώνα, Ο Σόουμαν δεν θα έρθει απόψε, Το πεθαμένο λικέρ, αλλά ομολογώ ότι κάπου είχα χάσει τον Μεγάλο Θανατικό. Η συνέχεια της ιστορίας με βρίσκει στο γεμάτο από κόσμο κατάστρωμα ενός πλοίου με προορισμό την Πάρο, να ταξιδεύω μόνος μου πηγαίνοντας να συναντήσω την παρέα μου που ήταν ήδη στο νησί. Από τα βιβλία που έχω μαζί μου μέσα στο σακίδιο, αποφασίζω να διαβάσω το βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη, αγνοώντας την συμβουλή του φίλου μου!
Από τις πρώτες σελίδες κατάλαβα ότι η οδηγία να το διαβάσω μόνος μου, από έναν άνθρωπο που γνώριζε το βροντερό από τότε γέλιο μου, ήταν σωστή, αλλά ήταν αργά για να σταματήσω! Το δυνατό μου γέλιο τραβούσε όλα τα βλέμματα των συνταξιδιωτών μου! Μερικές φορές τους παρέσυρε κιόλας να γελάνε καθώς έβλεπαν ότι δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω! Οι γκροτέσκ καταστάσεις της ιστορίας ενός ανάπηρου από ατύχημα το οποίο συνέβη όταν ένα αυτοκίνητο της Αρχιεπισκοπής με τέσσερις μητροπολίτες, κουτσομπολεύοντες και με οδηγό τεκνό, τον χτύπησε και τον κόλλησε στον τοίχο της Μονής Πετράκη, με συνέπεια να χάσει τα δύο του πόδια, εναλλάσσονταν με μια εκπληκτική «χορογραφία»!
Σήμερα 40 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του Μεγάλου Θανατικού, το πρώτο μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη κυκλοφορεί και πάλι σε μία διαφορετική έκδοση εμπλουτισμένο με εξαιρετικά σκίτσα του Θανάση Δήμου! Το ξαναδιαβάζω και έχω την ίδια συμπεριφορά με την πρώτη φορά που το κρατούσα στο χέρια μου, απόδειξη ότι το βιβλίο είναι όπως το είχα στην μνήμη μου και φυσικά το ότι εγώ είμαι σταθερός άνθρωπος στις αντιδράσεις μου! Το μόνο που λείπει είναι το ζεστό αεράκι στο κατάστρωμα του πλοίου!
