Η ΕΠΟΧΗ: Η χρονιά που τελειώνει ήταν μια χρονιά-σφραγίδα. Μπήκε σφήνα στη ροή όλων των βεβαιοτήτων μας και αφού αποδιοργάνωσε τον κόσμο ολόκληρο μαζί με τις συντεταγμένες και τους νόμους του, άλλαξε με τρόπο αδιανόητο οικονομίες, πολιτικές και ανθρώπινες σχέσεις.
Απ’ τα πρώτα που λύγισαν στη χώρα μας και με τις μεγαλύτερες απώλειες ήταν η εστίαση κι ο τουρισμός – ήμουν ολόκληρη μέσα και στα δύο. Βρέθηκα να παρακολουθώ έκπληκτη αλλά όχι απροετοίμαστη το ντόμινο που άρχισε να πέφτει εκκωφαντικά. Κάπου ανάμεσα στο φόβο και τις απώλειες που άπλωνε ο αέρας, έβαλα χώρο ανάμεσα σε μένα και τη νέα συνθήκη και παρατήρησα προσεκτικά. Την ξέρω καλά αυτή την τεχνική γιατί την καλλιέργησα εντατικά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, που κωπηλατώ σε ταραγμένες θάλασσες. Μ’ έμαθε να αναπνέω κανονικά, να διορθώνω γρήγορα, να μην εγκαταλείπω.
Στην ακινησία της παύσης, ξανασυνάντησα τις αλήθειες μου. Υπάρχω για να προσφέρω Υπηρεσία. Υπάρχω για να φτιάχνω ατμόσφαιρες ενοποιώντας τη δύναμη της ομορφιάς, του φαγητού, της φύσης, της αγάπης και της συντροφικότητας. Υπάρχω για να παρακινώ τους ανθρώπους να συνειδητοποιούν το δυναμικό τους και να μη φοβούνται.
Κατάλαβα γρήγορα ότι οι νέες συνθήκες θέλουν ευελιξία και προσαρμοστικότητα, ότι τιμωρούν τις καθυστερήσεις. Κι έτσι οι ιστορίες του φαγητού και των εξαίσιων αθέατων πλευρών του έδωσαν lead ιδανικό στις προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων – ήρθε η ώρα του Coaching.
ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ
Πάντοτε πίστευα ότι το φαγητό καθορίζει τις ζωές μας με πολλούς τρόπους, ότι δεν είναι μόνο η καθημερινή μας επιβίωση αλλά φέρνει μαζί του ελπίδα, ανακούφιση και συμπόνια. Το βαθύτερο νόημά του στις ζωές μας ξεδιπλώθηκε όταν το αγκάλιασα επαγγελματικά πριν δέκα χρόνια, ήμουν όμως τυχερή να έχω και ιερούς δασκάλους, που με μύησαν στα άδυτά του.
Τα πάντα στη ζωή είναι τέχνη. Αυτό που κάνεις. Το πώς ντύνεσαι, ο τρόπος που μιλάς, το πώς αγαπάς. Το τί πιστεύεις, το πώς διασκεδάζεις, ο τρόπος που νιώθεις. Το φαγητό που φτιάχνεις.
Τα τραπέζια είναι ιδέα και νοσταλγία κι ένας υπέροχος τρόπος για συνεύρεση και επικοινωνία. Σε πρώτο επίπεδο μπορείς να δεις τα υλικά, να γευτείς την εντοπιότητα, να μυρίσεις τα αρώματα. Σε δεύτερο επίπεδο μπορείς να διεισδύσεις στη μαγεία που συμβαίνει όταν αρχίζουν τα τσιμπολογήματα, οι γουλιές κι οι ιστορίες. Εκεί στο βάθος που μόνο με την καρδιά σου μπορείς να νιώσεις, θα δεις – αν επιμείνεις – πώς μοιράζονται φόβοι, πώς αλλάζουν οι ενέργειες, πώς βρίσκουν τρόπους να αναγεννηθούν.
Μέσα απ’ τα ωραία τραπέζια που έστρωνα τόσα χρόνια, κατάλαβα ότι το φαγητό δεν είναι τόσο τα υλικά όσο ο τρόπος που οι μπουκιές ανακατεύονται, εκτονώνονται, ξανασυνθέτονται και ενοποιούνται μεταξύ των συνδαιτυμόνων. Είναι η συντροφιά, η συνύπαρξη, τα μονιάσματα και τα μοιράσματα.
Είναι οι στιγμές που πιάνουν τόπο και ενσωματώνουν τη ροή του χρόνου.
Είναι οι σκέψεις της αγάπης και της στοργής.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ
Ολη η ουσία της ελληνικής κουζίνας είναι οι αποχρώσεις, η εποχικότητα και η απλότητα. Είναι η παράδοση, η οικονομία και η ιστορικότητα. Είναι το μέτρο, το ήθος και η ταπεινότητα.
Στις συνταγές της αιχμαλωτίζεται το άρωμα του τόπου και του χρόνου, μοχλεύονται μνήμες, βλέμματα, ευχές και ανεπαίσθητες χειρονομίες.
Εκείνος που τις μαγειρεύει, προεκτείνεται μέσα τους. Ανακατεύοντας υλικά, ζωμούς και νοσταλγία θεραπεύεται και θεραπεύει αθόρυβα και καταλυτικά. Ανακατεύοντας υλικά, σκέψεις, έμπνευση και συναισθήματα, βρίσκει ξανά την αίσθηση του χαμένου εαυτού και την ταυτότητά του.
Η οικειότητα του να μοιράζεσαι ένα γεύμα είναι τόσο βαθιά που μπορεί να ταυτιστεί με την ίδια τη ζωή στα καλύτερά της. Θυμάμαι να το περιγράφει αριστοτεχνικά η Εύη Βουτσινά, η μαγείρισσα των αισθημάτων, που έλεγε ότι η αληθινή αξία του φαγητού είναι η νοστιμιά του.
Η Εύη, που μαγείρευε με την καρδιά πολύ πριν η Minouche Shafik μιλήσει για την ηγεσία της καρδιάς, έλεγε πως η γεύση είναι θέμα καταβολών, παιδείας, χαρακτήρα: μυαλού και καρδιάς. Τη θυμάμαι να με φιλεύει κουταλιές απ’ τα περίφημα βαζάκια της και να δονεί το σύμπαν με το ζεστό της ηχόχρωμα καθώς μιλούσε για τα απλά, απαλά, μητρικά φαγάκια της αγίας καθημερινότητας, που κλείνουν μέσα τους όλη τη χαμένη ασφάλεια του σπιτιού μας.
Ξέρω πως η Εύη έριξε τη χρυσόσκονή της σε καιρούς άγουρους και απροετοίμαστους, ίσως τώρα που κάπως αρχίζει να αχνοφαίνεται το λευκό χαρτί της πνευματικότητας να την ακούσουμε και να την τιμήσουμε όπως της άξιζε.
ΤΟ COACHING
Eίμαστε οι ιστορίες μας. Η κόλλα που τις συνδέει είναι οι πεποιθήσεις μας που βασίζονται στο παρόν και οι εικασίες μας που βασίζονται στο μέλλον. Αν δούμε την ιστορία μας, αν τη φωτίσουμε, τότε θα μπορέσουμε να δούμε και πέρα απ’ αυτή.
Ως coach ξέρω ότι οι πεποιθήσεις είναι πολύ σημαντικές. Στη συνεδρία μου, φέρνω μόνο περιέργεια και βαθιά παρουσία και αφήνω τον πελάτη μου να πει την ιστορία του. Εστιάζω στο πρόσωπο, σπάω το πλαίσιο της ιστορίας και ξανασυνδέω το ποιος νομίζει ότι είναι. Μόνο έτσι μπορεί να δει την ευφυία και τη δημιουργικότητά του, να δει τον κόσμο αλλιώς.
ΤΙ ΚΟΙΝΟ ΕΧΕΙ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΚΑΙ ΤΟ COACHING
Είναι και τα δύο γεμάτα από ιστορίες. Βαθιές, συνεκτικές, πολυεπίπεδες. Ιστορίες που γίνονται θεραπεία και νόημα, που γίνονται ζωή.
Και τα δύο εμπεριέχουν ανάσα εγγύτητας, ομορφιά, ιερότητα και υγεία. Και τα δύο εκφράζουν αγάπη και αίσθηση του ανήκειν, αφθονία και γιορτή. Και τα δύο προϋποθέτουν περιέργεια και βαθιά παρουσία, είναι και τα δυο Ηγεσία.
Ο μάγειρας συνδημιουργεί με τη συνταγή του κι ο coach με τον πελάτη του, κι οι δυο «ακούνε», «δέχονται» και επεκτείνονται.
Το φαγητό και το coaching συναντιούνται ιδανικά πάνω στις τρεις λέξεις της Εύης, στο μέτρο, το ήθος και την ταπεινότητα.
Τέμνονται στο μοίρασμα, την οικειότητα, την εγγύτητα και την ευαλωτότητα. Γίνονται τόξα ευχαριστιών και ευγνωμοσύνης. Δεν μας «ταΐζουν» απλώς, τις ψυχές μας θρέφουν.
ΤΟ ΑΥΡΙΟ
Δεν υπάρχει επιστροφή στην κανονικότητα που ξέραμε. Ο γνωστός κόσμος πεθαίνει.
Η φλόγα που ως χτες μας ζέσταινε άλλαξε μορφή και φύση, έγινε ψηφιακή, αόρατη και κρύα. Καίει το παλιό δημιουργώντας χώρο για το καινούργιο και μας καλεί να εφεύρουμε ένα νέο τρόπο ζωής καθώς διαβρώνει πια συστηματικά τις βασικές συντεταγμένες της ανθρωπιάς μας.
Χρειάζεται επειγόντως να γυρίσουμε το χρόνο προς τα μέσα μας. Να αρχίσουμε να νιώθουμε. Να δώσουμε αξία σε ό,τι έχουμε όσο το έχουμε. Να βρούμε νέες ερμηνείες στην ευελιξία, την αποδοχή και την προσαρμοστικότητα. Να παρατηρήσουμε με διαύγεια, γαλήνη και απόσταση ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Να συνδεθούμε με το Ιερό.
Για μένα η λέξη κλειδί είναι το Νόημα. Ο Roy Baumeister λέει το νόημα είναι ένα δίκτυο που συνδέει όλο τον ιστό της ανθρώπινης ζωής βάζοντας κάθε μεμονωμένο αντικείμενο, εμπειρία ή δραστηριότητα στο πλαίσιο του μεγαλύτερου ιστού. Το νόημα τα συνδέει όλα.
Σήμερα που οι μάσκες κάνουν το πρόσωπο αόρατο, ανοίγει δρόμος για την ανακάλυψη της καρδιάς. Θα επανεφεύρουμε άραγε τον ορισμό της καλής ζωής; Με τί μυαλά θα προχωρήσουμε, με τί υλικά θα χτίσουμε;
Πάντα σε παλιά υλικά πατάς όταν χτίζεις το μέλλον, παίρνεις αυτό που ξέρεις και το μεταφέρεις σε άλλο πλαίσιο λειτουργώντας με Ευσυνεσία ή με Πολυμορφικότητα.
Πιστεύω ότι οι λέξεις του Μέλλοντός μας δεν θα είναι σπασμός της Ιστορίας αλλά ρωγμή φωτός.
Κείμενο Σίσσυ Στρανομίτη
www.delitopia.gr – www.aftopouxeroume.gr
H Σίσσυ σπούδασε νομικά, δημοσιογραφία και hotel management και μέσα απ’ την Delitopia, την εταιρία της, δημιουργεί εδώ και μια δεκαετία ιδιαίτερες γαστρονομικές εμπειρίες και projects θεματικού τουρισμού. Έχοντας κληρονομήσει το μικρόβιο του χαρισματικού πατέρα της που απλωνόταν παντού, μόλις τέλειωσε την εκπαίδευσή της ως coach και μαζί με την Ελένη Χριστοδούλου δημιούργησε το aftopouxeroume.gr γιατί θέλει να βοηθάει τους ανθρώπους να ξεπερνούν τις περιοριστικές τους πεποιθήσεις, να αποκτούν επίγνωση και να ανοίγονται σε νέες εκδοχές και πιθανότητες. Να βρίσκουν λύσεις και να μη φοβούνται. Πιστεύει πολύ στο νέο κόσμο που έρχεται.
