O Teemu Lehtinen είναι δημοτικός σύμβουλος στον δήμο Βούλας-Βάρης-Βουλιαγμένης, ανεξάρτητος σύμβουλος επιχειρήσεων σε θέματα έρευνας αγοράς, start-ups, επενδύσεων, διαχείρισης κρίσεων και κυβερνητικών σχέσεων για Έλληνες και διεθνείς πελάτες, καθώς και Senior Policy Adviser στο Betting and Gaming Council. O Teemu είναι Φιλανδός και ζει στην Ελλάδα από το 2007. Είναι δραστήριος στα social media και δεν διστάζει να εκφράζει τις απόψεις του, που συχνά δημιουργούν αίσθηση και ανοίγουν θέματα, συχνά θέματα ταμπού, για την ελληνική κοινωνία. Η συζήτηση μαζί του αναζωογονητική καθώς είναι ένας ανήσυχος άνθρωπος με βαθιά αντίληψη του τι συμβαίνει γύρω του τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην πατρίδα του την Φινλανδία. Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες καθώς η σκανδιναβική οπτική αυτόματα βάζει ένα πλαίσιο σύγκρισης με την κατάσταση στην Ελλάδα του σήμερα.
Να ξεκινήσουμε με τα σημαντικά μαθήματα και από τις δύο χώρες, που όπως έχεις δηλώσει άλλαξαν την ζωή σου.
Υπάρχουν πολλά από αυτά. Ξεχωρίζω όμως και πιστεύω πραγματικά ότι τα πιο σημαντικά είναι η ανεξαρτησία και το να παίρνεις εσύ την ευθύνη για την ζωή σου. Να μην φταίνε “οι άλλοι”. Στη Φινλανδία και στο βόρειο τμήμα της Ευρώπης γενικότερα, τα παιδιά περνούν στην ενηλικίωση και στην ανεξαρτησία από τα 18. Αυτό οδηγεί σε μια διαφορετική από την ελληνική, κοινωνική δομή η οποία αποτελεί όμως θεμελιώδες στοιχείο της εκεί κοινωνίας. Είναι ο τρόπος που μεγαλώνουμε διαφορετικός. Εγώ για παράδειγμα, άρχισα να ψάχνω για δουλειά τα καλοκαίρια, απ’ όταν ήμουν 15 ετών. Θυμάμαι ακόμα τι σήμαινε να έχεις κερδίσει τα δικά σου χρήματα, αντί να εξαρτάσαι από αυτά τα ελάχιστα που όπως στην δική μου περίπτωση, μπορούσαν να δώσουν οι γονείς, ως εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι. Θυμάμαι με νοσταλγία την πρώτη τότε πιο σημαντική δουλειά μου, σε μια επιχείρηση φωτογραφικών ειδών, όπου ήμουν υπεύθυνος να ανοίγω το μαγαζί το πρωί. Επίσης θυμάμαι την στιγμή που πούλησα την πρώτη μου κάμερα (η οποία σημειωτέον ήταν μια πολύ ακριβή φωτογραφική μηχανή)… Πόσο μου έδωσε μια άλλη αυτοπεποίθηση όλο αυτό. Διαμορφώνει ΄στον χαρακτήρα μια άλλη προοπτική – ακόμη και όταν είσαι παιδί. Ένα άλλο καλοκαίρι το πέρασα “γεμίζοντας” τα ράφια ενός σούπερ μάρκετ και ένα άλλο, εργάστηκα σε εργοστάσιο ξυλείας όπου βοηθούσα στο τελικό φινίρισμα ξύλινων δοκαριών για μεγάλες δομές οροφής. Οι σπουδές μου στο πανεπιστήμιο χρηματοδοτήθηκαν από φοιτητικό δάνειο, κρατική επιχορήγηση δηλαδή αλλά και την δική μου εργασία. Δεν υπήρχε περίπτωση να ζητήσω χρήματα από τους γονείς μου. Πρώτον, δεν τα είχαν, και δεύτερον, απλά δεν θα ήταν σωστό. Η ζωή μου, οι επιλογές μου, είναι ευθύνη μου. Αυτό εννοώ διαφορετική οπτική στην ενηλικίωση. Βεβαίως, υπάρχουν παιδιά, που υποστηρίζονται οικονομικά από τους γονείς τους. Δεν θεωρείται όμως ευθύνη των γονιών να το κάνουν. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Αυτή η ανεξαρτησία για την οποία μιλάω, που φέρει το βάρος της καθημερινής ζωής, της επιβίωσης και των επιλογών για το μέλλον, σε διαμορφώνει ως ενήλικα από νεαρή ηλικία. Μου φάνηκε περίεργο όταν στο Στρασβούργο, οι Ιταλοί συμφοιτητές μου, έλεγαν γελώντας ότι αναγκαζόντουσαν να πλένουν μόνοι τους τα ρούχα, ενώ στην Ιταλία τα πήγαιναν στις μαμάδες τους. Δεν το καταλάβαινα τότε και δεν το καταλαβαίνω ακόμα και σήμερα. Όσο είναι ευθύνη των παιδιών να αφήσουν τους γονείς, άλλο τόσο πρέπει και οι γονείς να αφήσουν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν, με ότι σημαίνει αυτό. Μετά την ηλικία των 18-20 ετών, ναι, παραμένουν παιδιά σας, αλλά είναι επίσης πλήρως ενήλικες, υπεύθυνοι για τη ζωή τους και για το μέλλον τους.
Έδωσες τις μάχες σου και βγήκες νικητής. Τι συμβουλές δίνεις στους νέους σήμερα, που παλεύουν να βρουν την άκρη σε ένα διαφορετικό κόσμο από αυτόν που μεγάλωσες εσύ και ποιες οι διαφορές, αν υπάρχουν πια, ανάμεσα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νέοι στην Ελλάδα και οι νέοι στην Φινλανδία;
Ο κόσμος όταν ήμουν φοιτητής, ήταν πολύ διαφορετικός, με άλλες ταχύτητες, πιο αργός, και αισθανόσουν ότι ήταν τεράστιος, σε σχέση με αυτό που αισθάνονται οι νέοι σήμερα. Ακούγεται σαν κλισέ, όμως οι πληροφορίες και οι γνώσεις είναι πια τόσο εύκολα διαθέσιμες, με την πρόσβαση σε διαφορετικά είδη δικτύων/ομάδες, με ομοειδή άτομα για παράδειγμα, από όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα οι ευκαιρίες που δημιουργούνται για τους νέους να είναι σε εντελώς άλλο επίπεδο από ό, τι τη δεκαετία του 1990. Θέλω να πω ότι εγώ έστελνα βιογραφικά και αιτήσεις εργασίας μέσω ταχυδρομείου και μέσω φαξ! Βέβαια τώρα, στην Ελλάδα, μετά από μια δεκαετία οικονομικής κρίσης και την πανδημία του Covid-19, τα πράγματα είναι πραγματικά δύσκολα. Στη Φινλανδία το σύστημα λειτουργεί και παρέχει κάποια προστασία. Ο σκανδιναβικός χώρος εργασίας είναι πιο ισότιμος και ανοιχτός. Υπάρχει αξιοκρατία που λειτουργεί. Όμως, η “πολιτική” στον κόσμο της εργασίας, το πως κινείσαι για να πετύχεις δηλαδή, είναι το ίδιο σημαντικό παντού, είτε δραστηριοποιείσαι στον Ελληνικό, Φινλανδικό, Βρετανικό, ή σε οποιονδήποτε άλλο επιχειρηματικό χώρο. Οι νέοι πρέπει να μάθουν να εξερευνούν, να “προκαλούν” τα όριά τους. Να δοκιμάζουν καινούργια πράγματα, να σκέφτονται ιδέες και να δημιουργούν projects, με τα οποία να παθιάζονται. Μπορεί να μην είναι εύκολο για όλους, αλλά είναι ένας έξυπνος δρόμος. Να τολμούν, να είναι γενναίοι, να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και πιστοί στα ιδανικά τους. Να ακούν όλους όσους μπορούν να τους συμβουλέψουν. Και στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας το μυαλό τους να παίρνουν τις αποφάσεις τους. Και αν διστάζουν να αποφασίσουν, να ξέρουν ότι το να μην αποφασίζεις, είναι και αυτό μια απόφαση. Και αυτή η απόφαση συνεπάγεται ότι άλλοι θα αποφασίσουν για σένα και εσύ δεν θα έχεις λόγο σε αυτό που θα συμβεί. Έτσι απλά είναι τα πράγματα. Πρέπει δηλαδή να καταλάβουν καλά, ότι πρόκειται για την ζωή τους, και μπορούν να την διαμορφώσουν όπως θα ήθελαν, πράγμα που είναι δική τους ευθύνη και “βάρος”.
Πρέπει λοιπόν να υπερασπιστούν το δικαίωμα που έχουν να ακουστούν, να δηλώσουν την παρουσία τους, να τους πάρουν στα σοβαρά. Να μην απογοητευτούν εάν τα πράγματα δεν λειτουργήσουν ιδανικά από την πρώτη φορά. Μπορεί να μην λειτουργήσουν ιδανικά την δεύτερη, τρίτη, την δέκατη φορά. Να μην παραιτούνται. Να παίρνουν το μάθημα και να συνεχίζουν. Να αλλάζουν προσέγγιση, να προσαρμόζονται στις συνθήκες και να μην περιμένουν διαφορετικά αποτελέσματα κάνοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα κάθε φορά. Δεν είναι έξυπνο αυτό. Μετά, κάποια στιγμή να πάρουν χρόνο να σκεφτούν, να δουν την όλη εικόνα, να εντρυφήσουν σε αυτά που εισέπραξαν. Να δουλέψουν με τον εαυτό τους. Η σκληρή δουλειά είναι το πιο σημαντικό. Δουλειά να εξελιχθούν σαν άτομα, δουλειά να βελτιώσουν τις ικανότητες και γνώσεις τους, δουλειά με τον χαρακτήρα τους, σκληρή δουλειά στον χώρο εργασίας. Πάντα υπάρχει κάτι να κάνουν, ώστε να γίνουν αύριο τα πράγματα, καλύτερα από ότι είναι σήμερα.
Είμαστε δηλαδή αποκλειστικά υπεύθυνοι για την “τύχη” μας;
Και ναι και όχι. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η τύχη δεν έρχεται να μας βρει στον καναπέ. Κάνουμε ότι είναι απαραίτητο να κάνουμε, προετοιμαζόμαστε και μετά βγαίνουμε στον κόσμο. Πάμε παντού, και προσπαθούμε να βρεθούμε εκεί που υπάρχουν ευκαιρίες, ελπίζοντας να είμαστε εκεί την σωστή στιγμή. Μια τέτοια ευκαιρία μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας, ακόμα και αν εκείνη την δεδομένη στιγμή δεν το κατανοούμε. Τα μονοπάτια μας έχουν νόημα μόνο όταν κοιτάζουμε προς τα πίσω. Όταν σπούδαζα στο Στρασβούργο, και η Φινλανδία δεν ήταν ακόμη μέλος της ΕΕ, ήθελα να εργαστώ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Κατάφερα και οργάνωσα μια συνάντηση με τον Φινλανδό Πρέσβη στο Συμβούλιο της Ευρώπης, ο οποίος με βοήθησε να αποκτήσω ένα «laissez-passer», σήμα για είσοδο στο κτίριο όπου το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συνήθιζε να συναντάται μία φορά το μήνα. Με μερικές δεκάδες αντίγραφα του βιογραφικού μου στο χέρι, την είχα στήσει στην έξοδο και όταν οι ευρωβουλευτές έβγαιναν από την ολομέλεια μετά την ψηφοφορία, άρχισα να τους τα δίνω, εξηγώντας συγχρόνως ότι είμαι φοιτητής και θα ήθελα να εργαστώ για πρακτική. Ένας Βρετανός ευρωβουλευτής που πήρε το βιογραφικό μου, το διάβασε γρήγορα και μου είπε «θα σας δω αύριο στο γραφείο μου στις 9πμ». Εκτίμησε το θάρρος μου και η ευκαιρία που μου έδωσε ήταν σημαντική καθώς μετά ακολούθησαν και άλλες ανάλογες. Κατέληξα να κάνω πρακτική άσκηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Λουξεμβούργο και μερικά χρόνια αργότερα στις Βρυξέλλες, αμέσως μετά την ολοκλήρωση των μεταπτυχιακών μου στο Ελσίνκι.Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα για εμάς και τι μας επιφυλάσσει η ζωή. Είναι όμως σημαντικό να γίνει η αρχή. Σηκωθείτε λοιπόν από τον καναπέ, βάλτε έναν στόχο και αρχίστε την προσπάθεια. Όπως έλεγε ο σπουδαίος παίκτης του χόκεϊ επί πάγου, Wayne Gretzky:
“Χάνετε το 100% των βολών που δεν τολμήσατε να ρίξετε!”
Πως σχολιάζεις leaders και followers; Γεννιόνται ή γίνονται;
Οι άνθρωποι έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες. Υπάρχουν χαρακτηριστικά με τα οποία πιθανότατα γεννιέσαι και άλλα που έχουν αποκτηθεί από εμπειρία. Έχω δει πολλούς ανθρώπους να ηγούνται, σε μεγάλη ηλικία κουβαλώντας σημαντικές εμπειρίες, αλλά και άλλους να παίρνουν το χρίσμα, σε νεαρή ηλικία, από σοφούς όμως leaders που διέκριναν τα ταλέντα τους. Και πάλι, για μένα σημασία έχει να γνωρίζουμε τον εαυτό μας καλά, να εξελισσόμαστε, να μην φοβόμαστε να εκτεθούμε – ο φόβος της γελοιοποίησης δυστυχώς κρατάει πολλούς ικανούς ανθρώπους πίσω – και αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις που βρίσκονται στον δρόμο μας, να προχωράμε μπροστά. Αν με θάρρος το κάνουμε αυτό, ο follower γίνεται εύκολα leader.
Η συμμετοχή στα κοινά, πόσο σημαντική είναι για την εξέλιξη του ατόμου;
Τα τελευταία 25 χρόνια εργάζομαι γύρω από την πολιτική. Έχω διατελέσει σύμβουλος σε πολιτικούς σχετικά με τον τρόπο επικοινωνίας και κατά την εκστρατεία εκλογής τους, βοήθησα εταιρείες να μιλήσουν τη γλώσσα της πολιτικής, στην προσπάθεια να επηρεάσουν αποφάσεις που επηρεάζουν την επιχείρησή τους.Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου στο Λονδίνο και στις Βρυξέλλες, στόχος μου ήταν να κρατήσω μια απόσταση από τα πολιτικά κόμματα. Ως νέος επαγγελματίας, δεν ήθελα να ταυτιστώ με κάποιο από αυτά. Δεδομένου ότι αντιστάθηκα ως επί το πλείστον σε σοβαρές κομματικές πολιτικές επιλογές στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι. Με την πάροδο του χρόνου όμως, σε ένα περιβάλλον που τρώει, πίνει και αναπνέει πολιτική, σίγουρα έγινε προφανές σε όλους ποιες είναι οι πολιτικές μου πεποιθήσεις.Το ίδιο έγινε και εδώ στην Αθήνα. Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που με γνώριζαν πριν από την εκστρατεία για τις τοπικές εκλογές του 2019, γνώριζαν και την πολιτική μου θέση και σκέψη. Ήξεραν επίσης ότι ήθελα να κρατήσω την απόσταση μου από την κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα. Δεν εμπιστεύομαι κυβερνήσεις, αρχές και δημόσιο τομέα. Πιστεύω σε ελεύθερα άτομα και ελεύθερη επιχειρηματικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι ίσως περίεργο που αποφάσισα να συμμετάσχω.
Συμμετείχα γιατί κατάλαβα ότι ήρθε η ώρα και επειδή είδα την ευκαιρία να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό από αυτό που συνήθως έκανα. Είναι μια σοβαρή προσπάθεια να δούμε από μέσα, πώς λειτουργεί η τοπική αυτοδιοίκηση και πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις στην πόλη που αγαπώ και που είναι το σπίτι μου, εδώ και περισσότερα από 13 χρόνια. Εκτός από το σπίτι της παιδικής μου ηλικίας, δεν έχω ζήσει ποτέ τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα πουθενά αλλού. Επιθυμία μου ήταν επίσης να δώσω μια άλλη οπτική στη συζήτηση και σ τη λήψη αποφάσεων εδώ στον δήμο Βάρης- Βούλας -Βουλιαγμένης. Στο βαθμό φυσικά που μπορώ. Πιστεύω ότι αυτές οι περιοχές έχουν τη δυνατότητα να γίνουν το καλύτερο μέρος στην Ευρώπη, για να ζήσει κανείς, και αυτό, μέσα στα επόμενα 10-15 χρόνια, εάν συνεργαστούμε όλοι καλά για έναν κοινό στόχο. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο. Όσο μεγαλώνουμε, τόσο περισσότερο ενδιαφέρον γίνεται να εμπλακούμε με τις δημόσιες υποθέσεις της περιοχής που ζούμε. Και πιστεύω ότι ναι, μάλλον ισχύει, η συμμετοχή στα κοινά είναι σημαντική για την εξέλιξη του ατόμου.
Ως ειδικός στo online gambling τι έχεις να πεις για τον εθισμό, κυρίως των νέων, στο διαδίκτυο και κατ’επέκταση στα online παιχνίδια και πως σχολιάζεις το responsible gambling;
Τα διαδικτυακά τυχερά παιχνίδια και τα αθλητικά στοιχήματα, όπως όλα τα άλλα προϊόντα τυχερών παιχνιδιών και λαχειοφόρων αγορών στην Ελλάδα, είναι ψυχαγωγία που απευθύνεται σε άτομα άνω των 18 και 21 ετών. Είναι ενήλικες με ευθύνες ενηλίκων. Ναι, μπορεί να είναι νέοι, αλλά δεν είναι πλέον ανεύθυνα παιδιά. Ωστόσο, εάν κάποιος κάτω των 18 ετών παίζει στο διαδίκτυο με την πιστωτική κάρτα των γονέων ή με άλλα μέσα πληρωμής, τότε μιλάμε για απάτη, και εκεί υπάρχει και η ευθύνη των γονέων. Και ναι, υπάρχει πρόβλημα με τον τζόγο. Ο τζόγος μπορεί να γίνει εθισμός και, σύμφωνα με έρευνα, εκείνοι που διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο είναι τα ίδια άτομα που είναι πιθανότερο να αναπτύξουν και άλλους τύπους εθισμού, όπως το αλκοόλ, ο καπνός, τα ναρκωτικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι έχουν πρόβλημα τζόγου έχουν άλλους εθισμούς. Ή ότι εάν έχετε εθισμό στο αλκοόλ, θα αποκτήσετε εθισμό και στα τυχερά παιχνίδια. Ο λόγος που το λέω αυτό είναι ότι θέλω απλώς να τονίσω ότι υπάρχουν άνθρωποι που αναπτύσσουν εθιστικές συμπεριφορές πιο εύκολα από άλλους.Οι διαδικτυακές πλατφόρμες, λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τον υπεύθυνο τζόγο. Διαθέτουν διάφορα εργαλεία που με αυτά μπορούν να αξιολογήσουν τη συμπεριφορά τους στο παιχνίδι και να δουν εάν διατρέχουν τον κίνδυνο να αναπτύξουν έναν εθισμό. Επίσης υπάρχουν συστήματα αυτοαποκλεισμού,με τα οποία να διασφαλίσουν ότι για μια χρονική περίοδο δεν θα μπορούν πλέον να “παίζουν” στην πλατφόρμα. Το νέο ελληνικό σύστημα αδειοδότησης θα περιλαμβάνει επίσης ένα κεντρικό μητρώο αυτοαποκλεισμού, εάν δηλαδή αυτοαποκλειστείτε από μια πλατφόρμα, δεν μπορείτε να παίξετε σε καμία άλλη με επίσημη άδεια στην Ελλάδα. Επιπλέον, μπορείτε να ορίσετε στον εαυτό σας όρια για το ποσά που μπορείτε να στοιχηματίσετε ή να χάσετε. Και όλες οι πλατφόρμες παραθέτουν τις τηλεφωνικές γραμμές βοήθειας τoυ ΚΕΘΕΑ, kethea.gr για όσους θέλουν να συζητήσουν τα θέματα τζόγου τους με επαγγελματίες ψυχολογικής υποστήριξης. Καμία σοβαρή εταιρεία διαδικτυακών στοιχημάτων και αθλητικών στοιχημάτων δεν θέλει να κάνει τους πελάτες της να αναπτύξουν εθισμό. Δεν είναι ηθικό και δεν είναι καλό και για την ίδια την επιχείρηση.
Γυμνάζεσαι και είσαι λάτρης του βουνού και της θάλασσας. Τι κερδίζεις πέρα από την πολύ καλή σωματική κατάσταση;
Κερδίζω ηρεμία ψυχική και πνευματική. Είναι μια συνήθεια ζωής που προέρχεται από την οικογένεια μου. Είναι ένας τρόπος ζωής που φυσικά επηρεάζει και την ψυχολογία. Θα δυσκολευόμουν να μην ασκούμαι καθόλου. Μετά από μερικές εβδομάδες, είναι σίγουρο, δεν θα ένιωθα καθόλου καλά σωματικά αλλά και ψυχολογικά. Άλλο που μου προσφέρει είναι η ικανοποίηση να δοκιμάζω τον εαυτό μου και τα όριά μου, λίγο – πολύ, κάθε τόσο. Νομίζω ότι είναι καλό για μένα. Ο αθλητισμός και η σωματική δραστηριότητα με βοήθησαν να έχω επιμονή, υπομονή και με δίδαξαν τη σημασία της συνέπειας. Άλλο θετικό που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, είναι οι γνωριμίες και οι φιλίες που αναπτύσσει κανείς με την πάροδο του χρόνου. Αυτά είναι σημαντικά, παρόλο που συχνά απολαμβάνω την μοναξιά κατά την άσκηση και στα σπορ.
Η συνταγή της ευτυχίας;
Για μένα η ευτυχία είναι το κλειδί για μια καλή ζωή, και σε μεγάλο βαθμό μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Είναι μια στάση και μια προσέγγιση στη ζωή, όχι ένα αποτέλεσμα συνθηκών και παραγόντων που πρέπει να εκπληρωθούν για να είμαστε ευτυχισμένοι. Οι καλές σχέσεις και η καθημερινή ευγνωμοσύνη παρέχουν μια ισχυρή βάση. Για μένα, ένας άλλος μεγάλος συντελεστής της ευτυχίας μου, είναι ότι ακολούθησα τα όνειρά μου, τα επιδίωξα, δεν τα ξέχασα και νοιώθω ικανοποίηση και ευγνωμοσύνη που τα έχω πλησιάσει ή τα έκανα πραγματικότητα. Τα όνειρα είναι συχνά αόριστα, απατηλά και παρασύρουν σε ένα κυνήγι τους για πάντα, αποκλείοντας έτσι την χαρά και την ουσιαστική ικανοποίηση. Να αποδεχτούμε ότι το καλά είναι αρκετό, αρκεί και συχνά πολύ καλύτερο από οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική. Και όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, μια βαθιά ευτυχία μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Με απλά λόγια, αγαπήστε τη ζωή και θα είστε πιο ευτυχισμένοι.
Συνέντευξη Τζένη Φραγκούλη
