Στο Πωλητήριο του Μουσείου Μπενάκη Πειραιώς 138, στο πλαίσιο των παρουσιάσεων «Αναζητήσεις στην Ύλη», η έκθεση της Μαρίας Κ. Γκίζη «Αντι-πάθος».
Με τις λέξεις της Μαρίας: “Η μυθολογία των Ασιατικών λαών, σε συνύπαρξη με την Μεσογειακή μου καταγωγή, επηρέασε βαθιά το πεδίο της έρευνας μου και τις αναζητήσεις μου στην οργανική ή ορυκτή ύλη. Η μαυρόασπρη επιλογή των υλικών υποδηλώνει το χρώμα της μνήμης, των μαυρόασπρων κινηματογραφικών ταινιών και των παλαιών οικογενειακών φωτογραφιών. Στα μάτια μου είναι στοιχειωμένη από το φως του φεγγαριού. Αντηχεί και παραπέμπει στην Ιαπωνική ζωγραφική της ισορροπίας και του ρυθμού που επιτυγχάνεται μέσω της παρατήρησης της σκιάς ενός φεγγαροφωτισμένου θέματος, καθώς προβάλλεται επάνω στο μετάξι.
Στην Αρχαία Ελλάδα, το μαύρο κοράλι – κυρίαρχη επιλογή υλικού στη συλλογή που φέρει το όνομά του – το αντι-παθές ή αντι-πάθος κατά της κακουχίας, της ασθένειας και της βασκανίας ήταν αντίδοτο για το τσίμπημα σκορπιού ή είχε την χρήση φυλακτού κατά των ασθενειών. Σαν χάντρα-κύτταρο στο σώμα του συνόλου της σύνθεσης, το στηρίζει και ξεχωριστά στηρίζεται.
Βασίζω τις γλυπτικές μου ιστορίες σε ιδέες που πηγάζουν από μύθους. Οι μύθοι, σαν γεωμετρικοί νόμοι του σύμπαντος και εκδηλώσεις του συλλογικού υποσυνειδήτου, αποθηκεύονται στο νου σαν σύμβολα, σαν μικρές «ιερές» ιστορίες, τους προσωπικούς μας μύθους. Τα σύμβολα δεν επιδέχονται επεξηγήσεις, καθώς είναι αφυπνισμένη αντίδραση που προκύπτει από την παρατήρηση, τη δική μου και στη συνέχεια του θεατή.
Μία δημιουργική εικόνα που μεταφέρει την ενθύμηση της αληθινής ανθρώπινης φύσης, την οποία η απομόνωση της πανδημίας έθεσε σε απαγόρευση, μέσω της έλλειψης της συγκίνησης του αγγίγματος, αφής, επαφής, κυρίαρχης στο να ξεπεραστούν οι επίπονες ώρες του διά χειρός και φυσικής ενέργειας ολοκλήρωσης του έργου.
Το χέρι-σύμβολο πήρε τη θέση αγαπημένης μνήμης, μεταμορφώθηκε σε κιβωτό προστασίας και κατήργησε την απομόνωση, με τη συντροφική χρήση των παραδοσιακών σκαλιστικών εργαλείων και τον πλούτο των υλικών. Προσέφερε το εσωτερικό έναυσμα της προστασίας φτερωτών και μη, ευγενών υπάρξεων που κινδυνεύουν στις ημέρες μας με εξαφάνιση, κι αξίζει να διασωθούν. Έτσι ξεκίνησε ένας συμβολικός ύμνος αναζήτησης με δημιουργίες που μπορούν να φορεθούν στο λαιμό ή στο μέρος της καρδιάς, μεταφέροντας το μήνυμα της αναγκαίας προστασίας της φυσικής τους ομορφιάς και αθωότητας, των συμβολικών αξιών που τις περιβάλλουν και ταυτόχρονα την αναγκαιότητα προστασίας των υλικών – πολύτιμων, όπως ο έβενος – της καταγραφής τους.
Εστίασα την ενέργειά μου στο υλικό επιφανείας, σε εναρμόνιση με τις φυσικές του ιδιότητες, χωρίς να ν’ αξιώνω να επηρεάσω τη φύση του. Η συγκίνηση του αγγίγματος πυροδότησε ένα διάλογο ανάμεσα στην μορφή (εσωτερική εικόνα) με το εξωτερικό περιβάλλον (αειφορία ειδών), έναν εικαστικό διάλογο που επιδιώκει μία άλλη ανάγνωση. Την ανάγνωση που βασίζεται στην διάδοση της συμβολικής ουσίας της Γλυπτικής Τέχνης και όχι της Τέχνης σαν αντικείμενο.»
Διάρκεια: 27.04.2023 – 21.05.2023
