Εύα Παρακεντάκη: Την παράδοση δεν πρέπει να την πειράζουμε! – Δίκταμο, άγρια μέντα και η ζωή της επαέ!

Η Εύα, είναι αγαπημένη παρουσιάστρια εκπομπών μαγειρικής, foodlover, foodblogger που παρότι μεγαλωμένη στην Αθήνα, ανάμεσα σε τέσσερις φούρνους και δύο ζαχαροπλαστεία, με καριέρα αργότερα στις δημόσιες σχέσεις και στην επικοινωνία, παίρνει  την μεγάλη απόφαση και μετακομίζει στην Κρήτη. Παθιασθμένη με τον τόπο καταγωγής της, τα τοπικά καλούδια, τις κρητικές μαγείρισες, ανακαλύπτει την αυθεντική κρητική κουζίνα και γαστρονομική κουλτούρα και δημιουργεί παραδοσιακά!

Έκανες την ανατροπή, σε κέρδισε η Κρήτη. Ο κατεξοχήν γαστρονομικός προορισμός στην Ελλάδα. Θέλουμε γαργαλιστικές λεπτομέρειες

Ξέρεις αυτό που εσύ λες ανατροπή εγώ το νιώθω ως δεδομένο και θα σου εξηγήσω αμέσως. Μεγάλωσα σε μία οικογένεια στον Πειραιά πολυπληθή! Κρητικοί που αναζήτησαν την τύχη τους στην μεγαλούπολη με την τέχνη του ζυμώματος και τα αρώματα του τόπου τους στα χέρια τους και στην καρδιά τους.  Οχτώ αδέλφια της μαμάς μου, ο μπαμπάς μου, ο παππούς και η γιαγιά άνοιξαν τον πρώτο φούρνο της οικογένειας με Κρητικές επιτυχημένες συνταγές. Και μετά από λίγο ήρθα και εγώ, μεγάλωσα στον Πειραιά, ανάμεσα σε ζάχαρη, σταφίδες, αλεύρι και σοκολάτα και σε ηλικία μόλις 9 ετών κρατούσα τον φούρνο της μάνας μου για να ξεκουράζεται το μεσημέρι. Πάνω στον πάγκο του ψωμιού, ανάμεσα στην ταμιακή και στα ξεροτήγανα, διάβαζα και πολλές φορές ο θείος με φώναζε να διαβάσω μέσα στο εργαστήριο δίπλα στο μπεν μαρί της σοκολάτας. Ήμουν μελετηρό παιδί και το καμάρι όλων,  η καρδιά μου όμως εμένα χτυπούσε αλλιώς κάθε που έπιανα ζυμάρι στα χέρια μου. Αυτό το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα όπου και έκανα την λεγόμενη «στροφή στην καριέρα μου» και από στέλεχος σε μεγάλη εταιρεία, έγινα αυτό που πάντα ονειρευόμουν “μάγισσα”,  με λατρεία στην αρτοποιία. Γιατί το μαγειρεύω και το μαγεύω για μένα είναι συνώνυμα.  Οπότε τελειώνω όπως ξεκίνησα, λέγοντας ότι δεν έκανα ανατροπή, απλά ένιωσα τους χτύπους της καρδιάς μου που χτυπούσαν σε ρυθμό πεντοζάλι και μύριζαν προζυμένιο ψωμί και έτσι το 2005 μετακόμισα για πάντα στον τόπο που δεν γεννήθηκα αλλά που είμαι σίγουρη ότι θέλω να περάσω όλη μου τη ζωή.

Ποια τα καλύτερά σου στην Κρήτη; Τόποι, προϊόντα, συνταγές.

Κάνω προσπάθειες να μη γίνομαι γραφική και να μην ακούγομαι τοπικίστρια όταν μιλάω για την Κρήτη, τα προϊόντα, τους τόπους και τις συνταγές της, με όχι τόσο επιτυχία πολλές φορές, αλλά τι να που πω; Θεωρώ την Κρήτη ένα παράδεισο που όποιος ξέρει να την ζει μπορεί πραγματικά να νιώθει ευλογημένος. Το ελαιόλαδο και τα τυροκομικά, το μέλι και τα παξιμάδια, οι χοχλιοί τα αμνοερίφια και τα βοτάνια είναι από μόνα τους πηγή έμπνευσης για κάθε μάγειρα. Πιστεύω ότι η Κρήτη είναι η γη της επαγγελίας των μαγείρων. Όλοι, τέτοια πρώτη ύλη θα ήθελαν να διαχειρίζονται. Δηλαδή φαντάσου τώρα : Κατακαλόκαιρο απόγευμα, τραπέζι στρωμένο με κοφτό τραπεζομάντιλο, σε μία αυλή κάτω από μία κρεβατίνα, από πάνω σου να κρέμονται σταφύλια, δίπλα στις γλάστρες έχει αρισμαρί και βάλσαμο, πιο πέρα γιασεμιά και φούλια. Και πάνω στο τραπέζι γραβιέρα με μέλι, γαλομυζήθρα, ντολμαδάκια, κολοκυθονανθούς γεμιστούς με τυριά και δυόσμο, μπουμπουριστούς χοχλιούς, ντάκο, αρνί οφτό με πατάτες στον ξυλόφουρνο, μακαρόνια σύζουμα με ανθότυρο ξερό και συμπεθεριό, αυγά στη στάκα, και βλίτα με κολοκυθάκια βραστά που πάνω έχουμε τρίψει φρέσκια ντομάτα. Για επιδόρπιο μυζηθρόπιτες με μέλι και λικέρ αρμπαρόριζας. Τι άλλο να σου πω; Αυτή η εικόνα που σου μετέφερα ήταν ικανή να μου αλλάξει τα μυαλά και να πω: Ναι αυτό θέλω για εμένα!” .

Η καταξίωση ήρθε γρήγορα. Πάθος για την μαγειρική, ένα τεράστιο χαμόγελο που μας έχει κατακτήσει, χιούμορ, αγάπη για τον τόπο. Ξεχνάω κάτι;

Ο σύμβουλος μου σε ότι και να κάνω είναι η αλήθεια. Είμαι παθιασμένο άτομο, λατρεύω τις μυρωδιές της κουζίνας, κίνητρο και πληρωμή μου είναι αυτό το υπέροχο μμμμμ! της απόλαυσης, την ώρα που κάποιος βάζει στο στόμα του την πρώτη μπουκιά από αυτό που του έχω προσφέρει. Θέλω να είμαι νόστιμη, θέλω η ποιότητα που βάζω στο τσικάλι μου να είναι άριστη, γιατί το φαγητό, μου έμαθε η γιαγιά μου από μικρή είναι για να μας κάνει καλό. «Καλό να σου κάνει» μου έλεγε κάθε που τελείωνα το φαγητό μου και εγώ αυτό το κράτησα κληρονομιά και μαγειρεύω με αυτό το ζητούμενο πάντα. Αυτός που θα γευθεί από τα χεράκια μου να του κάνει καλό. Υπομονή, επιμονή, συνέπεια και αφοσίωση σε ότι κάνω! Δεν ησυχάζω αν δεν καταφέρω το αποτέλεσμα που επιθυμώ. Δεν τα παρατώ, μπορεί αν κάτι που δεν βγαίνει, να το αφήσω να ξεκουραστεί λίγο, αλλά το ξαναπιάνω, από άλλη πλευρά, με άλλο τρόπο, το τροφοδοτώ με αλήθεια, αφοσίωση και αγάπη και του δίνω το χρόνο του. Όλα γίνονται και όλα τα καταφέρνουμε, σημασία έχει μέσα στην προσπάθεια να μην  χάσουμε τον εαυτό μας και να μην ξεχάσουμε τι θέλουμε να κάνουμε.

Οι δύσκολες στιγμές ήταν πολλές; Λύγισες κάπου;

Για μένα δεν υπάρχουν δύσκολες στιγμές. Όλες οι στιγμές έχουν κάτι να μου προσφέρουν, «οι δύσκολες» είναι η πολυπόθητη εμπειρία, που μόνο μέσα από αυτές αποκομίζουμε. Αυτό πιστεύω. Λυγίζω  είναι μέσα στη ζωή και αυτό και είναι ανθρώπινο και όμορφο, πολλές φορές με φοβίζουν τα ίδια μου τα όνειρα, αλλά διάβασα σε έναν τοίχο, αληθινό από αυτούς που φτιάχνονται με δομικά υλικά “Αν τα όνειρα σου δεν σε τρομάζουν, δεν είναι αρκετά μεγάλα”. Ξαποσταίνω θα το έλεγα το «λυγίζω», για να πάρω φόρα.

Δεν είναι η πρώτη ύλη που κάνει τον μάγειρα. Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, αλλά αν δεν το έχεις… Πότε κατάλαβες ότι είσαι ταλεντάρα;

Η μαγειρική είναι η χαρά μου, η χαλάρωση μου, η έκφραση της αγάπης που έχω μέσα μου, η ψυχοθεραπεία μου. Και πιστεύω ότι η πρώτη ύλη έχει τεράστια σημασία στο τελικό πιάτο με δεδομένο βέβαια ότι το έχεις. Δεν ξέρω αν είμαι ταλεντάρα και μπορεί να μην θέλω να είμαι κιόλας. Ένα ξέρω μόνο ότι αν δεν μου αρέσει το αποτέλεσμα δεν σερβίρω το φαγητό. Είτε από δική μου αστοχία είτε από λάθος επιλογή πρώτης ύλης, δεν διαπραγματεύομαι ποτέ την νοστιμιά. Δεν συμβιβάζομαι με το μέτριο. Θέλω και το απλό τοστ να είναι νόστιμο! Μάλλον είμαι ψυχωτική με αυτό. Νοστιμιά-νοστιμιά-νοστιμιά σε κάθε μου κίνηση και σε κάθε συνταγή είναι το ζητούμενο! Δηλαδή, όταν δεν πετυχαίνει ένα πείραμα μίας νέας συνταγής, κατεβάζω πλερέζες! Ε,ναι! Ο Νίκος με λέει ψυχάκια….τι να κάνω παιδιά;;;;;

Μιλάς με τις γιαγιάδες, τις ακούς, μαθαίνεις τα μυστικά τους. Ξέρουμε ότι είναι θησαυρός. Μοιράσου μερικά σημαντικά μαζί μας, από αυτά που επηρέασαν το πως βλέπεις την “κατσαρόλα”.

Λοιπόν θα σου πω ένα μυστικό. Θεωρώ τους νοστιμότερους μάγειρες τις γυναίκες που ζουν σε χωριό και είναι πάνω από 68.  Έχω εμμονή με αυτές τις υπέροχες κυρίες και το έχουν καταλάβει και με εκμεταλλεύονται!   Θα σου πω μία  ιστορία, που έχει σημαδέψει τη γαστρονομική μου κουλτούρα. 2005, βόλτα με το ποδήλατο στην ενδοχώρα του Ρεθύμνου, στους χωματόδρομους του χωριού. Ήταν Μάιος που είχα έρθει, πριν δεκαπέντε  χρόνια, σε τούτο τον ευλογημένο τόπο. Και μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι να χάνομαι στους χωματόδρομους των χωριών, με το ποδήλατό μου. Έτσι κι εκείνη την ημέρα, ήταν από τις πρώτες φορές που τολμούσα να πατήσω τα μεταξένια αθηνέικά μου λάστιχα στο χώμα. Γεμάτο ελιές αιωνόβιες το τοπίο, και η μυρωδιά του θυμαριού να μου καίει τα ρουθούνια! Ένα-δυο σπιτάκια σαν σε ζωγραφιά στον δρόμο μου και μέλισσες να με ακολουθούν παντού στη βόλτα. Σταματάω να βγάλω φωτογραφία μία φασκομηλιά που έχει πάνω της πασχαλίτσες! Πολλές πασχαλίτσες! Και έτσι, όπως φωτογραφίζω, ακούω τη γλυκιά της τη φωνή να μου τραγουδά έναν κρητικό σκοπό

“Η φύση είναι σπίτι μας και δάσκαλος μεγάλος,

μα οι άνθρωποι δεν την ακούν, γι’αυτό μας παίρνει ο διάλος”

…και μετά να σκάει στα γέλια. Τότε ήταν 75 χρονών. Ψηλή, γαλανομάτα, μαυροφόρα, μάζευε θυμάρι. Αυτό ήταν, φιλία με την πρώτη ματιά. Παρέες ατελείωτες στη φύση, μου έμαθε να ξεχωρίζω τα χόρτα και την εποχή που πρέπει να τα μαζεύω, με δίδαξε βοτανολογία από εκείνη που δεν γράφετε στα βιβλία. Λικέρ και σιρόπια έμαθα από τα χεράκια της… και τι δεν μου δίδαξαν αυτά τα χεράκια! Ξέρεις όμως πιο είναι το μαγικό; Λίγο πριν γίνει αστέρι στον ουρανό δεν έβλεπε καλά, σχεδόν καθόλου, αλλα και με κλειστά τα μάτια αναγνώριζε τον τόπο. Ήξερε πού είναι το κάθε βοτάνι το κάθε χόρτο, και όταν τις είπα μία φορά «καλά με δουλεύεις, πού το είδες αυτό το χόρτο;» μου απάντησε:

“Μέσα απ’ τα μάτια της ψυχής τα πάντα βλέπω φως μου

 κλείσε τα μάτια και θα δεις τα θαύματα του κόσμου”

Μαζεύεις χόρτα στους αγρούς, χάνεσαι στις μυρωδιές της φύσης, έχεις χρόνο για σιγομαγείρεμα. Αυτογνωσία και ευτυχία;

Το μυστικό αρχίζει και τελειώνει με το πώς ονειρευόμαστε εμείς τον εαυτό μας. Εγώ λοιπόν μάλλον ήμουν ινδιάνα στην προηγούμενη ζωή και μάλλον με λέγαν τρελό τσικάλι! Και ξέρεις γιατί στο λέω αυτό; Γιατί πρέπει να ζω στη φύση και να έρχομαι καθημερινά σε επαφή μαζί της για να είμαι ολόκληρη. Μέσα από την φύση παίρνω μαθήματα ζωής, μέσα στους αγρούς ανακαλύπτω την αλήθεια, οι μυρωδιές της φύσης με εμπνέουν για να μαγειρεύω, να γίνομαι η πιο αρμονική μορφή του εαυτού μου. Το αργό μαγείρεμα μου επιτρέπει να δημιουργώ και να αναλογίζομαι πολλές φορές τι είναι ευτυχία. Δεν ζω σε μία ουτοπία, ζω στη φύση και αυτό κάνει τη διαφορά από την παλιά Εύα.

Ποιό το αγαπημένο σου φαγητό, ποιό των παιδιών σου. Ποιες παραδόσεις σε σχέση με το φαγητό κρατάς ευλαβικά;

Μακαρόνια με κιμά! Φαγητό θαλπωρή, όταν είμαι στις μαύρες μου, εκτός από την φύση, μία μακαρονάδα με κιμά με βοηθάει να …γειωθώ! Τα παιδιά μου είναι πολύ καλόφαγα και δεν υπήρχαν ποτέ προβλήματα του τύπου α, δεν τρώνε και τέτοια. Επίσης, λαχανοντολμάδες και για τους τρεις! Αλλά της μάνας μου! Η Τζέλα αγαπάει το κουνουπίδι γιαχνί και τα παϊδάκια, ο Βασίλης το μπριάμ τις μπάμιες και γενικά τα λαδερά και ο Μάριος τις ζουμερές μακαρονάδες και τα ριζότα. Τις παραδοσιακές συνταγές τις τηρώ ευλαβικά και μάλιστα έχω μία τάση να βρίσκω τις διαφορετικές εκδοχές μιας παραδοσιακής συνταγής. Θεωρώ ότι την παράδοση δεν πρέπει να την πειράζουμε. Είμαι κατασταλαγμένη σε αυτό. Μου αρέσουν και οι τεχνικές, οι υφές και τα εστιατόρια του σήμερα , απολαμβάνω το γεύμα μου σε ένα καλό εστιατόριο με αστέρι μισελέν, δεν είμαι αναχρονιστική, ούτε παρελθοντολάγνα, αλλά με την παράδοση έχω αγάπη, είναι αυτό που ταιριάζει περισσότερο σε μένα και στα βιώματα μου.

Βlogs, sites, τοπικά κανάλια και σε βλέπουμε στο Star. Μιλησέ μας γι αυτά τα “παιδιά” σου.

Μέχρι το 2010 επιμορφωνόμουν εντατικά πάνω στο αντικείμενο, με σεμινάρια μαγειρικής, αρτοποιίας  και ζαχαροπλαστικής, με γιαγιάδες και παππούδες στα χωριά μας. Δεν το περίμενα ότι θα συνέβαιναν όλα όσα συνέβησαν τα επόμενα χρόνια. Αρχικός μου στόχος ήταν να ασχοληθώ με αυτό που λατρεύω και να γνωρίσω όσο καλύτερα μπορώ την Κρητική διατροφή και το Κρητικό τρόπο ζωής.

Στη συνέχεια ξεκίνησα το δικό μου blog, περισσότερο από ανάγκη να έχω κάπου καταγεγραμμένες τις συνταγές της οικογένειας, των σεμιναρίων, της παράδοσης και αυτές που δημιουργούσα εγώ. Δεν είχα βλέψεις blogger, μη σου πω ότι δεν ήξερα καν τι είναι αυτό. Με βρήκαν τα sites και μου ζητούσαν τις συνταγές μου, στη συνέχεια κάποια  περιοδικά πανελλήνιας  κυκλοφορίας και κάπως έτσι ήρθε και η  τοπική τηλεόραση. Πέντε χρόνια καθημερινής εκπομπής με έμαθαν πολλά και μου έδωσαν την εμπειρία που χρειαζόμουν για να κάνω το επόμενο βήμα. Με την Ζήνα Κουτσελίνη  γνωριζόμασταν και εκτιμούσαμε η μία την άλλη. Η Ζήνα είναι ένας πολύ δοτικός άνθρωπος, μία πανέξυπνη γυναίκα και μία πολύ γλυκιά μάνα και δεν της χαρίστηκε τίποτα, όλα τα κέρδισε μόνη της. Ήταν μοιραίο να γίνει έτσι πιστεύω. Αυτή η μετάβαση να γίνει με έναν άνθρωπο που εκτιμώ και εμπιστεύομαι.  Και τώρα στο Star, Αλήθειες με τη Ζήνα, θα μαγειρεύω αληθινό φαγάκι, με μπόλικο συναίσθημα, για όλη την Ελλάδα και όπου βλέπουν STAR. Μεγάλο βήμα για μένα να μπαίνω σε τόσες χιλιάδες σπίτια. Αυτό που μπορώ να υποσχεθώ είναι ότι θα τιμήσω την επιλογή του καναλιού και της Ζήνας και θα φροντίσω τώρα, που θα μου ανοίξετε σε όλη την Ελλάδα τα σπίτια σας, να μπω με σεβασμό και να δείξω συνταγές που έχουν ξετρυπώσει από την καρδιά μου. Και θα σας πω άλλη μία ιστορία που μου αρέσει να λέω και θα λέω και στα εγγόνια μου κάποτε…. Όταν έφυγα από την Αθήνα πριν χρόνια, από την “μεγάλη” εταιρεία και την “καριέρα”, ένας συνεργάτης με ρώτησε γεμάτος απορία και πανικό :

-Που πας ρε Εύα?

-Στην Κρήτη

-Και θα τα παρατήσεις όλα?

-Όχι, πάω να τα βρω όλα.

-Και τι θα κάνεις στη ζωή σου?

-Θα μεγαλώνω τα παιδιά μου και θα φτιάχνω τυροπιτάκια.

Τα αγόρια μου μεγάλωσαν και βρήκαν τον δρόμο τους, η μικρή μου μεγαλώνει και εξελίσσεται σε μία υπέροχη γυναίκα! ΚΑΙ ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ!!!! Εγώ φτιάχνω τυροπιτάκια!

Περισσότερα για την Εύα Παρακεντάκη στο www.evaparakentaki.com

Συνέντευξη Τζένη Φραγκούλη