Το θρυλικό ΕΠΙΤΟΚΙΟ στη Νέα Σμύρνη έχει ονοματεπώνυμο: Τάκης Καλούδης

Επιτόκιο είναι ο Τάκης. Επιτόκιο είναι το μπαρ που μεγαλώσαμε και είναι μέρος της ιστορίας της Νέας Σμύρνης. Επιτόκιο είναι οι παρέες, οι φίλοι, ο Πανιώνιος. Είναι η ροκ προσωπικότητα που αποπνέει, η μουσική, ο κόσμος. Είναι πέρασμα. Δεν περνάει η βδομάδα να δεν πιεις μια μπίρα στον Τάκη. Χειμώνα, καλοκαίρι, βρέξει, χιονίσει, είμαστε εκεί.   Στο μαγαζί με τα χαλαρωτικά vibes που δημιουργούνται από τα φωτάκια, τον χαμηλό φωτισμό, τις αφίσες, το ξύλο, τις μυρωδιές, τα μπουκάλια, τους ανθρώπους, αλλά κυρίως από τον ίδιο τον Τάκη.

Το Επιτόκιο έχει ιστορία και την λέει καλύτερα ο ίδιος. Ο Τάκης Καλούδης, ιδιοκτήτης και ψυχή του μπαρ. Φίλος από τα σχολικά χρόνια, συμφώνησε αυτή την φορά να τα “πούμε” αλλιώς. Με μαγνητοφωνάκι. Να βάλουμε σε λέξεις αυτά που έχει δημιουργήσει κι εμείς δίπλα του, έχουμε ζήσει. Να μιλήσει για το στέκι μας. Γι’αυτό το θρυλικό ροκ μπαρ της Αθήνας, που αγαπάμε, και που είναι γεμάτο όλες τις μέρες της εβδομάδας, ακόμα και τώρα, με όλες τις δυσκολίες που προκαλεί η πανδημία. Μοναδική περίπτωση, που αξίζει να μιλήσουμε γι’αυτό, αλλά και για τον Τάκη που το έστησε.

Στο Επιτόκιο ο Τάκης “βγαίνει” κάθε βράδυ, αργούτσικα, κάνει εμφάνιση! Περνάει απ’όλα τα τραπέζια, κάθεται, μιλάει, σου φτιάχνει την διάθεση. Γελάμε, λέμε τα νέα μας. Αυθεντικά, φιλικά, μοναδικά νεοσμυρνιώτικα. Χρόνια τώρα. Από το 1987 για την ακρίβεια. 

Έλα Τάκη, ξεκίνα!

Από πού;

Πως άρχισαν όλα;

Αφού ξέρεις!

Να τα μάθουν κι οι άλλοι.

Ωραία. Να σοβαρευτούμε γιατί γράφουμε. Όλα ξεκίνησαν το ’87, ήμουν 25 χρονών και δούλευα στην τράπεζα. Εξού και το όνομα του μαγαζιού, Επιτόκιο, γιατί δεν μου άρεσε στην τράπεζα και πάντα ήθελα να κάνω ένα μπαρ δικό μου. Βρήκα πρώτα το όνομα και μετά τον χώρο. Εμπειρία και γνώσεις όχι πολλές. Ο χώρος που έγινε το ΕΠΙΤΟΚΙΟ ήταν ένα σούπερ μπιστρό για την εποχή και το είχαν φίλοι. Τους έκανα πρόταση να αγοράσω την επιχείρηση, δέχτηκαν και έτσι γεννήθηκε το Επιτόκιο. Στα πρώτα μου βήματα με βοήθησε οικονομικά και ηθικά ο αδερφός μου, Θοδωρής Καλούδης.

Το όνειρο μου βέβαια ήταν να γίνω δημοσιογράφος, να ακολουθήσω τα βήματα του αδερφού μου. Ξεκίνησα δημοσιογραφία, δούλεψα δύο τρία χρόνια, αλλά βαρέθηκα να μην πληρώνομαι, να είμαι μαθητευόμενος και σταμάτησα. Καλούτσικος ήμουνα, ήμουν στο αθλητικό ρεπορτάζ γενιά Σκουντή,  Σωτηρακόπουλου. Τελείωσα το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας, πήγα στρατό και μετά στην τράπεζα όπου έκατσα δυόμιση χρόνια, και ευτυχώς έφυγα από εκεί και από τότε είμαι στην εστίαση.

Ήταν εύκολα ή δύσκολα στην αρχή;

Εύκολα ήταν. Το μαγαζί το στήριζε πάρα πολύ η Νέα Σμύρνη, οι φίλοι μου από την ΛΑΝΣ, από τον Πανιώνιο. Για να λέμε την όλη αλήθεια όμως, στην αρχή οι Νεοσμυρνιώτες το σνομπάραν.  Ήταν λίγο ροκ γι’αυτούς. Τότε πηγαίναν, θυμάσαι, χειμώνα Κολωνάκι, Precious…

Alexander στην Χάρητος…

Ναι, Alexander και καλοκαίρι Μπίτσουλα κλπ στην Γλυφάδα. Μετά όμως όλοι περνούσαν από εδώ. Μετά ή πριν. Η περιοχή που επίσης στήριξε το μαγαζί ήταν η Καλλιθέα.  Ήταν κάποιες παρέες που ήταν μόνιμες.

Φανατικοί θαμώνες χρόνια τώρα, από τότε. Πως το καταφέρνεις;

Κοίτα, ο κόσμος πάει κι έρχεται. Υπάρχουν θαμώνες που μετά από μια δεκαετία εξαφανίζονται. Παθαίνουν overdose από το μαγαζί. Πολλοί μοναχικοί άνθρωποι έχουν περάσει και έχουν “δέσει” με παρέες… Μιλάμε για κόσμο που πηγαινοέρχεται 34 χρόνια τώρα.  Το Επιτόκιο πάντα ήταν σημείο αναφοράς και στέκι. Τόσο που πολλοί δεν ξέρουν ότι το λένε κι Επιτόκιο. Να, εδώ στην είσοδο έχουμε την MURPHY‘S επιγραφή. Έρχονται λοιπόν 2-3 κοριτσάκια έτσι ωραία, και κοιτούσαν γύρω γύρω. Μιλούσαν και στο κινητό. Και ακούω που λένε: Έλα ρε συ, δεν το έχω βρει αυτό το Επιτόκιο που μου λες, αλλά είμαι σε ένα γαμάτο μπαρ που έχει τέλεια μουσική, το MURPHY‘S. Καταλαβαίνεις…

Καταλαβαίνω. Τα κοριτσάκια μια που τα ανέφερες, όχι τα συγκεκριμένα, πόσο δυσκολεύουν τις σχέσεις σου; Μην γελάς…

Πιο πριν ναι, εννοείται. Η δουλειά αυτή είναι δύσκολη.

Έχεις τον οίκτο μας!

Άμα σου λέω… Δύσκολα κρατάει γάμος.  Και δεν κράτησε και ο δικός μου. Εντάξει, όλες τις γνωριμίες στην ζωή μου εδώ τις έχω κάνει. Δεν έχω γνωρίσει καμμία γυναίκα εκτός μαγαζιού. Καμία εκτός μπαρ. Μ’αρέσει η δουλειά αυτή, μ’αρέσει το μπαρ. Περνάω καλά. Το θεωρώ δεύτερο σπίτι μου. Στην κυριολεξία είναι δεύτερο σπίτι μου, αφού εδώ και πέντε χρόνια μένω εδώ στην ίδια πολυκατοικία, από πάνω. Νιώθω καλά εδώ. Μ’αρέσει το μαγαζί σαν μαγαζί. Θα ήμουν πελάτης του αν δεν ήταν δικό μου. Μεγάλο ρόλο έχει παίξει στην επιτυχία και το προσωπικό που δουλεύει εδώ. Ναι, εγώ τους έχω διαλέξει όπως λες, όμως πέτυχε.  Έχω dj που είναι δέκα χρόνια εδώ, σερβιτόρα το ίδιο. Είμαι τυχερός. Μπορώ να φύγω και να δουλεύει το μαγαζί άψογα. Το ίδιο ισχύει και για τους συνεταίρους μου. Με τον Παναγιώτη που είμαστε τώρα μαζί 5 χρόνια, έχουμε δέσει πολύ και είμαι πολύ ευχαριστημένος. Και για τους συνεργάτες μου.  Τώρα το Επιτόκιο δεν σταματάει.  Όσο ζω θα πάει. Ο γιος μου δεν ξέρω αν θα αναλάβει. Προς το παρόν είναι πολύ καλός dj, εκτός από μαθηματικός και προπονητής μπάσκετ.

Θα έλεγα το Επιτόκιο είναι ένα σπιτικό αμερικανοροκομπαρ. Έχει μια κουλτούρα από την Αμερική και από την Αγγλία. Αυτό το στιλ μαγαζιού μ’αρέσει. Με μεγάλη μπάρα και μπουκάλια πίσω. Έχω επιρροές και από Ολλανδία.  Τελικά μ’αρέσει ο κόσμος της εστίασης γιατί μ’αρέσει να συναναστρέφομαι με κόσμο χωρίς να είμαι ιδιαίτερα κοινωνικός. Ναι, αλήθεια λέω. Κάποιοι με θεωρούν και λίγο σνομπ. Δεν είμαι. Δεν μιλάω για να μιλήσω. Μιλάω με κόσμο που θέλω να μιλήσω.

Είσαι σημείο αναφοράς όμως. Το Επιτόκιο είναι ο Τάκης. Πάμε στον Τάκη λέμε.

Εντάξει, είμαι 45 χρόνια νεοσμυρνιώτης. ΛΑΝΣ τελειώσαμε, Πανιώνιο περάσαμε όλοι. Τι να πω… Στα χρόνια της ΛΑΝΣ είμαστε 45 παιδιά στην τάξη, 7 τμήματα. Αρρένων. Μετά ήρθατε εσείς και γίναμε αρρένων θηλέων. Περπατάγαμε πλατεία και λέγαμε 15 γεια! Συμμαθητές και φίλοι. Είμαστε χωριό εδώ. Το μπαρ του χωριού μας, το σχολείο του χωριού μας, η πλατεία του χωριού μας, η ομάδα του χωριού μας.

Νέα Σμύρνη λοιπόν το χωριό μας. Και το αγαπάμε φανατικά.

Τι να σου πω, όταν φεύγω από τη Νέα Σμύρνη νιώθω περίεργα. Όταν στρίβω Συγγρού και φεύγω από τα όρια της Νέας Σμύρνης εισπνέω άλλο, διαφορετικό αέρα βρε παιδί μου. Εντάξει, είμαστε τοπικιστές. Αγαπάμε την πόλη μας πολύ. Είναι πολλά όμως αυτά που μας έχουν δέσει. Το σχολείο καταρχήν, ΛΑΝΣ, όσοι δεν φύγαμε, που μείναμε εδώ, κι εσείς που επιστρέψατε. Όλοι εδώ πάλι. Είναι ο Πανιώνιος για εμάς τους άντρες. Είναι η πλατεία, από τις πιο ωραίες πλατείες, τα μαγαζιά της πλατείας…

Άδωνις.

Ε, ναι. Και τώρα και άλλα μαγαζιά. Είναι και το άλσος, το Επιτόκιο 34 χρόνια τώρα, είναι ιστορία. Μαγαζιά με ιστορία.  Τόσα χρόνια. Οι σημερινοί μας πελάτες για να καταλάβεις, δεν είχαν γεννηθεί ακόμα.

Το αντιλαμβάνεται αυτό η νέα γενιά;

Ναι, το πιάνουν. Εδώ συνυπάρχουν από πιτσιρικάδες 19 χρονών μέχρι 65-70 χρονών. Στην μπάρα δίπλα δίπλα. Ξέρεις, οι πιο πολλοί πιτσιρικάδες είναι παιδιά πελατών.  Τους στέλνουν οι γονείς εδώ. Να πας στο Επιτόκιο λένε. Εκεί να γιορτάσεις με φίλους τα γενέθλιά σου. Να βρεις τον κύριο Τάκη – μην γελάς! Έρχονται και μου λένε, κύριε Τάκη, είμαι η κόρη του Χρήστου.

Η διαχρονικότητα του μαγαζιού διασφαλίζει και την επιτυχία του. Ο κόσμος αλλάζει γιατί αλλάζουν οι ηλικίες. Οι 35άρηδες παντρεύονται φεύγουν και έρχονται από πίσω οι 20ρηδες. Η καλύτερη ηλικία είναι εκεί, 28-32 που είναι ελεύθεροι όλοι και γίνεται παιχνίδι. Κι εμείς βέβαια…  δεν λέω, ελεύθεροι σκοπευτές πια!  Είναι όμως αυτό που λένε, τώρα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι χάσαμε το κουταλάκι (γέλια).

Άσε τα ζευγάρια που έχουν γίνει εδώ. Και πάνω από 300 μη σου πω… Κάποιοι μετά τον γάμο ήρθαν αμέσως εδώ για σφηνάκια. Με τα νυφικά και όλα. Άλλοι έκαναν το γαμήλιο γλέντι εδώ που γνωρίστηκαν. Οικογένεια σου λέω.

 Mουσική και μπίρες. Πως τους φτιάχνεις;

Καταρχήν είμαστε από τους λίγους που έχουμε τους μπιροσωλήνες. Μπιρόμπαλες αλλιώς, που παίρνουν από 2-3,5 λίτρα μπίρας και συμφέρει οικονομικά τις παρέες. Επίσης έχουμε βαρελίσιες και καμμιά 30αριά ετικέτες  εμφιαλωμένες μπίρες. Και weiss και pils και lager.

Η μουσική είναι πάντα γύρω από τη ροκ. Μπορείς ν’ακούσεις και άλλα πράγματα αλλά υπάρχει πάντα η ροκ άποψη από πίσω. Σ’αυτή την λογική είναι και τα live και τα δύο πάρτι που κάνουμε τον χρόνο. Το γενέθλιο, 24 Μαρτίου και το αποκριάτικο. Δεν είμαστε καθαρά λαϊβάδικο μαγαζί, γιατί είναι χαμηλοτάβανο, σε πολυκατοικία. Κάναμε 3-4 λάιβ τον χρόνο από τον χώρο της μπλουζ και της ροκ. Εννοείται ότι όλα τα νεοσμυρνιώτικα γκρουπάκια έχουν περάσει από εδώ.

 Πορτοκάλογλου, Κατσιμιχαίοι, Φατμέ…

Οι Κατσιμιχαίοι ήταν Μπραχαμιώτες και ερχόντουσαν κάθε βράδυ στο Επιτόκιο. Μάλιστα όταν έβγαλαν τον τελευταίο τους δίσκο μου είχαν ζητήσει αν γίνεται να τον βάλουμε να παίξει εδώ για να δουν πως ακούγεται με κόσμο. Εννοείται το έβαλα κατευθείαν. Πορτοκάλογλου, Παπακωσταντίνου, ο Μπάμπης ο Στόκας που έχει γράψει ένα τραγούδι αγαπημένο των ΠΥΞ ΛΑΞ εδώ, στο ΕΠΙΤΟΚΙΟ, σε μια χαρτοπετσέτα. Ο Οδυσσέας ο Τσάκαλος των Φατμέ, όλοι έχουν πιει μπύρες εδώ.

Γιάννης Πουλόπουλος – Θα πιω απόψε το φεγγάρι…  – Αγαπημένος σου!  Έρωτες;

Ο Πουλόπουλος είναι ροκ. Ήταν. Στεναχωρήθηκα όταν έφυγε. Μεγάλη μου αδυναμία. Πουλόπουλος – ο πρώτος έρωτας. Και καντάδα έχω κάνει με Πουλόπουλο. Σε κασετόφωνο. ” Άνοιξ’ το παραθύρι σου ξανθέ βασιλικέ μου  “.  Οι μεγάλοι έρωτες της ζωής μου; Η μάνα του γιου μου, το Επιτόκιο και ο Πανιώνιος. Μετά, αγάπες πολλές. Και την Λίβερπουλ αγαπάω, αλλά είμαι Πανιώνιος.

Πανιώνιος;

Ωραία εποχή διάλεξες να με ρωτήσεις για τον Πανιώνιο. Δεν υπάρχουμε πουθενά. Ούτε στο μπάσκετ, ούτε στο ποδόσφαιρο. Ο Πανιώνιος είναι τρόπος ζωής, είναι ιδέα, είναι κάτι διαφορετικό. Εμείς χαιρόμαστε όταν κερδίζουμε  κόρνερ. Μια φάση στον αγώνα γίνεται, και πανηγυρίζουμε. Δύο κύπελλα έχουμε πάρει και έχουμε 40 χρόνια χαράς… ακόμα τα θυμόμαστε. Τώρα είμαστε πολύ χαμηλά, αλλά είμαστε εδώ, εντάξει τι να κάνουμε…  Επιτόκιο και Πανιώνιος πάνε παρέα. Ποδόσφαιρο, μπάσκετ και βόλεϋ και πόλο. Φάνης Χριστοδούλου, όλοι έχουν περάσει από εδώ. Στο κύπελλο με τον Παναθηναϊκό, το πούλμαν εδώ απ’έξω σταμάτησε.

Δύσκολες στιγμές;

Το μαγαζί έχει περάσει και τα πάνω του και τα κάτω του. Έπεφτε και σηκωνόταν. Και όταν έπεφτε έφταιγα εγώ. Αυτοκαταστροφικός σκορπιός.

Το σώνετε στο νήμα…

Ναι αυτό κάνουμε. Είχα το Επιτόκιο και πήγαινα και άνοιγα άλλο μαγαζί και μετέφερα όλο τον κόσμο εκεί. Γύριζα όμως πάντα στην μεγάλη αγάπη το Επιτόκιο. Έχω κάνει 5-6 ακόμα μαγαζιά στη Νέα Σμύρνη, ας μην τα πούμε. Έγιναν επιτυχίες και κάποια από αυτά ακόμα και τώρα πάνε πολύ καλά.

Γενικά όμως δεν είχαμε πολύ δύσκολες στιγμές, γιατί ο κόσμος στήριζε. Δεν υπάρχει άλλο μαγαζί σαν το Επιτόκιο και δεν το λέω αλαζονικά. Και το ίδιο το Επιτόκιο δεν μπορεί να αντιγράψει τον εαυτό του. Εγώ ο ίδιος δεν έχω καταφέρει να πάνω να κάνω ένα άλλο μαγαζί σαν το Επιτόκιο και να πάει καλά. Έχει τη δική του αύρα, τη δική του ζωή.

Τώρα με τον κορονοϊό είχα κομπλάρει όπως όλοι μας. Πίστευα ότι τελειώναμε επαγγελματικά. Αλλά ως δια μαγείας πήγαμε καλύτερα. Βοήθησε βέβαια και ο δήμος σημαντικά, βγάλαμε τραπεζοκαθίσματα έξω και έτσι από χειμωνιάτικο μαγαζί εξελίχθηκε σε καλοκαιρινό, χωρίς να χάσει την κουλτούρα του Επιτόκιου. Είδες, δεν βρίσκεις τραπέζι εύκολα.

Εγώ έχω τα μέσα…

(γέλια) Ναι. Για να καταλάβεις όμως τι λέω, το Σάββατο που μας πέρασε πρέπει να χάσαμε 60 περίπου πελάτες. Τέτοιος χαμός γίνεται. Τώρα βέβαια τον χειμώνα που έρχεται δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει. Αν επιτρέπουν 25 άτομα μέσα, κλείνουμε στις 12, που το θεωρώ πολύ κακό, γιατί αντί να προκαλεί αποσυμφόρηση, προκαλεί συμφόρηση στις πλατείες. Να κλείνουμε στις μια και τα Σαββατοκύριακα πιο ελαστικά, στις 2. Νομίζω είναι καλύτερα. Σκέψου ότι παλιά ανοίγαμε 10 το βράδυ. 10-12 δηλαδή, πως θα αντέχαμε;

Το Επιτόκιο είναι συναίσθημα.

Τώρα με δυσκολεύεις. Το Επιτόκιο είναι ανάγκη. Είτε χαρούμενος είτε στεναχωρημένος, ΕπιτόκιοΕίναι αγάπη, είναι χαρά, είναι φιλία. Αυτά είναι το Επιτόκιο. Είναι συνέπεια. Είναι σταθερό Επιτόκιο.

Get the feeling! Get the vibe!

Ναι, μόνο έτσι. Aν δεν τον νιώσεις πως θα καταλάβεις… Το Επιτόκιο ούτε πέφτει, ούτε αλλάζει. Είναι το ίδιο και είναι εδώ. Σταθερό. Εδώ για όλους.  “ Επιτόκιο είσαι αφού“, που μας λένε οι νέοι.  Να χθες την ώρα που κλείναμε έρχονται 3 κοριτσάκια: Να πάρουμε 3 μοχίτος σε πλαστικό; Να πάρετε λέω. Τι να πω…

Ταινία, τραγούδι, μοτο, ποτό, βρώμικο, τόπος.

Ταινία, Ρίτα Χέηγουορθ η μεγάλη έξοδος, το Seven τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα – και η ελληνική ταινία Της κακομοίρας, με τον Χατζηχρήστο. Την έχω δει πάνω από 30 φορές. Την ξέρω απ’έξω. Μ’αρέσουν οι ελληνικές ταινίες. Κωνσταντάρας, Παπαγιαννόπουλος, Ηλιόπουλος. Λάσκαρη, έρωτας μεγάλος! Τι άλλο ρώτησες; Τραγούδι, των UB40 to Kingston Town. Το έχω ακούσει σε πρώτη εκτέλεση στην Ελλάδα, ήμουν σε φάση τέτοια, και δεν ξέρω, με πήγε. Μου άρεσαν και οι UB40…

Μότο, απόφθεγμα, “σοφία”;

Να ‘χαμε να λέγαμε! Δηλαδή κάνουμε κουβέντες για να τις κάνουμε. Οπότε να’χαμε να λέγαμε. Α, και το κάλιο αργά παρά αργότερα.

Μεγαλώνουμε. Το υπαρξιακό;

Το πνίγω στην μπίρα και στις ρακές. Ναυαγούν που λες τέσσερις σ’ένα έρημο νησί. Ένας 20άρης, ένας 30άρης, ένας 40άρης, και ένας 50φεύγας. Χαροπαλεύαν 2-3 μέρες κολυμπώντας και σώνονται σ’ένα έρημο νησί πάνω. Εξαντλημένοι όλοι. Απέναντι τους βλέπουν στα 200-300 μέτρα ένα τροπικό νησί όλο γυμνές γυναίκες κουκλάρες. Λέει ο 20άρης, έλα ρε όπως είμαστε, πάμε, θα γίνει χαμός! Λέει ο 30άρης, μεγάλε σούπερ είναι, αλλά κάτσε να πάρουμε μια ανάσα. Λέει ο 40άρης, παιδιά, χαλαρώστε το νησί δεν θα φύγει από εκεί. Να βρούμε να φάμε κάτι, να πιούμε, να ξαπλώσουμε να ξεκουραστούμε και το απογευματάκι πάμε. Και λέει ο 50φεύγας, γιατί ρε παιδιά, κι από ‘δω δεν τις βλέπουμε;

(γέλια)…  Έλα, ποτό, βρόμικο;

Μπύρα και ουίσκι. Βallantines παραδοσιακά με νερό και πάγο.Και σε σφηνάκια ρακές. Βρόμικο για πολλά χρόνια ναι. Τώρα όχι πια.

Βρώμη και κινόα;

Χαχαχα! Όχι ρε! Αυγουλάκια και μπέικον. Μπέργκερ στο σπίτι. Παλιά όλοι εδώ στην Νέα Σμύρνη πηγαίναμε στην Ραμόνα στην Καλλιθέα. Ξέρεις. Ξενυχτάδικο after. Στις 5 το πρωί τρώγαμε χοιρινό λεμονάτο και στην μέση παϊδάκια για σαλάτα.

Δεν προσκυνούσες Άντζελα; Συγγρού.

Όχι. Εμένα μου κράτησε ένα δύο χρόνια μόνο. Δεν ήμουν μπουζουκόβιος. Προσκύνησα Άντζελα Δημητρίου βέβαια. Για εκείνο το διάστημα κάθε βράδυ, στο Playboy ήταν τότε. Εγώ πήγαινα για την  Λίτσα Διαμάντη. Κοντολάζο και Διονυσίου.

Τόπος;

Ερωτευμένος, κολλημένος και όταν χώρισα λυπήθηκα που έχασα την προίκα μου εκεί, Ικαρία. Μετά λατρεύω το Πήλιο και την Βόρεια Εύβοια. Και Ύδρα. Έχω κάνει μαγαζιά εκεί.

Τάκη καπνίζεις.

Ναι. Ακόμα. Δυστυχώς. Και δεν αλλάζω και μάρκα. Σταθερός. Γενικά δεν αλλάζω τίποτα. Τα σταράκια μου, το τζινάκι μου, το κολεγιακό μου. Να με βαριέσαι δηλαδή…

Φαγητό; Μαγειρεύεις ξέρω.

Βέβαια. Κοκκινιστά. Μοσχάρι, κοτόπουλο, κατσικάκι. Με χυλοπίτες,  με μακαρόνια. Το αγαπημένο μου είναι  κατσικάκι στον φούρνο με πατάτες και το πιο παραδοσιακό ο τραχανάς. ‘Ασπρος, ξινός με φέτα και φρέσκο βούτυρο.

Από τυριά;

Γραβιέρας! Και μπρι. Το τρώω όλο το τρίγωνο σαν τυρόπιτα.  Τρελλαίνομαι.

Τώρα που λες τυρόπιτες, απέναντι είναι ο Νίκος.

Ο Νίκος ήταν ο πρώτος που έκανε ποδαρικό στο Επιτόκιο. Έδωσε το πρώτο 500άρικο και επάνω έγραφε “Καλές δουλειές Τάκη, ο Νίκος ο τυροπιτάς”. Αυτό το ’87. Με τον Νίκο όμως μας συνδέει κι άλλο. Το ’79, πήγαινα δευτέρα Λυκείου, έχασα τον πατέρα μου, από ανακοπή, έξω στον δρόμο, στο περίπτερο έξω από το μαγαζί του Νίκου. Ο Νίκος ήταν που έτρεξε.

Δεν το ήξερα…

Τον Νίκο τον αγαπάω. Και την πολυκατοικία εδώ, θέλω να προσθέσω. Μ’αγάπησε και μ’άφησε.  Και μ’αφήνει. Εξαιρετικοί όλοι τους.  Έλα, τα είπαμε όλα! Μπίρα τώρα!

Cheers!

ΕΠΙΤΟΚΙΟ Κ. Παλαιολόγου & Μ. Αλεξάνδρου 60, Ν. Σμύρνη,  Tηλ: 2109350232

Συνέντευξη Τζένη Φραγκούλη