Ξύπνα Βασίλω, φώτισε ξύπνα και πήρε η μέρα
ξύπνα να πάρεις τον καφέ, τ΄ αφράτο παξιμάδι. (δημώδες)
-Περί του καφέ ο λόγος.
-Συνιστούμε: Ψήστε έναν καφέ και συνεχίστε την ανάγνωση.
-Ο «καφές» συντάσσεται με τα ρήματα. Ψήνω, κάνω, πάμε, θέλω, πω, καβουρντίζω, φτιάχνω, λαχτάρισα, παίρνω, πεθαίνω, κεράσω, τρατάρω, πίνω, κυρίως με το γουστάρω
-Καφές και κοινωνικοποίηση.
Η λέξη καφέ είναι πρώτο συνθετικό λέξεων οι οποίες προσδιορίζουν χώρους ύψιστης κοινωνικής συναναστροφής .
Καφέ, καφεζυθεστιατόριο, καφεζαχαροπλαστείο, καφεσαντάν, καφέμπαρ, καφετέρια, καφεουζερί, καφενείο.
-Σπουδαίο πράγμα ο καφές.
Έχει εμπνεύσει τον Παπαδιαμάντη, τον Καμπούρογλου, τον Εμπειρίκο, τον Ηλία Πετρόπουλο, τον Γεώργιο Βιζυηνό, τον Γιώργο Ιωάννου, τον Μυριβήλη, τους ρεμπέτες, τους ελαφρολαϊκούς, τους σκυλάδες.
-Θεία γεύση.
Γεύση η οποία προσαρμόζεται στα γούστα του καθενός, από καθόλου ζάχαρη μέχρι «με τέσσερεις».
Σε χοντρό φλυτζάνι, σε λεπτό φλυτζάνι, σε κρασοπότηρο.
Ο καφές πάει με λουκούμι, με γλυκό τριαντάφυλλο και με σταφύλι.
Καφές και λουκούμι. Ουδέν σχόλιο. Κόλλησα.
Καφές και λικέρ. Η ομοιοκαταληξία της γεύσης.
Μια από τις ωραίες μου αναμνήσεις είναι ως εικόνα και ως γεύση, ένα κέρασμα, καφές και ροδοζάχαρη.
Ταιριάζει με παξιμάδι, με κουλούρι.
Και η ιεροσυλία, τούρκικος με μπισκοτάκι σε αλουμινόχαρτο και ο ντεκαφεϊνέ.
Τα λουκούμια σε αυτά τα μαγαζιά τα κρατάνε για συνοδευτικό στις παστές σαρδέλες, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.
Αν ήμασταν ένα σοβαρό κράτος θα έπρεπε να απαγορευτεί δια νόμου η παρασκευή τούρκικου καφέ με μηχανή.
-Ο καφές ως λιπαντικό στην ανθρώπινη ψυχή.
Ο καφές απαλύνει τον αποχωρισμό ακόμα και αυτόν που δεν υπάρχει ελπίδα επιστροφής, παρηγορεί τον εγκαταλελειμμένο, λειτουργεί ως ελαφρυντικό στις τύψεις, ως πρόφαση στην απαρχή της κατάκτησης, ως δόλωμα στο καμάκι, ως σφουγγάρι στον πόνο, ως διεγερτικό, ως λίπασμα στη φιλοσοφία, ως καταλύτης στην παρεξήγηση, ως συντηρητικό στη φιλία, ως βόμβα στα θεμέλια σπιτικών, ως απόδειξη του ξενοπηδήματος, ως θεμέλιο στην επανάσταση.
-Στον καφέ αξίζει η πρώτη ρουφηξιά, όσο τίποτα, εκείνη η ρουφηξιά που γεμίζει το στόμα σου καϊμάκι και γεύση, τα μάτια σου κλείνουν για να κρατήσουν την ωραία εικόνα του άσπρου φλυτζανιού με το σκούρο καφέ χρώμα, τα δάκτυλα νιώθουν τη ζέστη , ακούς τον εαυτό σου να ρουφά την πρώτη γουλιά, ενώ τα αρώματα σε κάνουν να κατανοείς την έννοια της ζωής.
Όλα για την πρώτη γουλιά γίνονται, σαν την πρώτη ματιά που λέμε.
-Πλησιάζεις μια γυναίκα της λες: «Πάμε για καφέ;» και σου απαντά: «Δεν πίνω καφέ».
Μπορεί να εξακολουθείς να τη θες;
-Αν δεν υπήρχε το «Πατάρι του Λουμίδη» μάλλον η Ελλάδα θα είχε στερηθεί τη γενιά του 30.
-Ο καφές είναι σαν τις σχέσεις των ανθρώπων.
Γι’ αυτό συνοδεύει τις σχέσεις των ανθρώπων.
-Καφές και δικαιολογία .
Μετά την έκφραση «Δεν είναι αυτό που νομίζεις» η επόμενη είναι «Μόνο έναν καφέ ήπιαμε»
– Ο καφές είναι σαν τον Όμηρο και σαν τον μέγα Αλέξανδρο.
Διεκδικούν όλοι την πατρότητα του.
Ελληνικός. Τουρκικός. Αραβικός. Λιβανέζικος. Κυπριακός.
Μ αρέσει να τον παραγγέλνω «τούρκικο».
-Κατά την γνώμη μου υπάρχει ένας καφές . Ο τούρκικος.
Μετά υπάρχει και ο εσπρέσο, υπάρχει και ο φραπέ, Έλληνας τον σκέφτηκε και έγινε σήμα κατατεθέν της χαλαρότητας και της Θεσσαλονίκης.
Τι να σας πω, δεν έχω δοκιμάσει ποτέ.
Το άλλο που δεν έχω δοκιμάσει είναι καφές σε πλαστικό ποτήρι.
Ούτε σε χάρτινο, ούτε στο πόδι. Ο καφές θέλει καρέκλα.
Έτσι στην Ελλάδα απολαμβάνουμε τον καφέ, ανάμεσα στην Τουρκία και την Ιταλία.
Υπάρχουν κι άλλοι αλλά δεν τους καταλαβαίνω, εκείνο το νερομπούλι των Βορείων.
Είναι λόγος να αποχωρήσουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση
Υπάρχουν και οι φρέντο, οι παγωμένοι, σαν την παγωμένη αγάπη. Υπάρχει παγωμένη αγάπη;
Αλλά ο καφές είναι μόνο ζεστός.
Και το καλοκαίρι. Δηλαδή το καλοκαίρι δεν ποθείς την αγκαλιά μιας γυναίκας. Σε ζεσταίνει; Όχι
Πάντως εσπρέσο με δυο σταγόνες λεμοντσέλο είναι κάτι υπέροχο.
-Καφές της παρηγοριάς.
Τι παρηγορεί άραγε ο καφές ή η παρέα με την οποία πίνεις τον καφέ.
Νομίζω ο συνδυασμός.
-Διάβασμα και καφές.
Μελέτη εξετάσεων συνοδεύεται από δυνατό καφέ.
Διάβασμα μυθιστορήματος, συνοδεύεται από ζεστό καφέ και πάλι δυνατό.
Άλλη δύναμη του ενός, άλλη δύναμη του άλλου.
-Συνταγή.
Παίρνετε ένα φλυτζάνι.
Απαραιτήτως και πιατάκι.
Ο καφές χωρίς πιατάκι είναι άνοστος.
Το γεμίζετε μέχρι σχεδόν το στόμιο με παγωμένο νερό.
Αναλόγως του γούστου ρίχνετε ανάλογη ποσότητα καφέ και ανάλογη ποσότητα ζάχαρης σε ένα μπρίκι μπακιρένιο.
Η φωτιά πρέπει να είναι σιγανή.
Πάντως ο σωστός καφές είναι σκέτος.
Του ρίχνετε μια ανακατωσιά ελάχιστη, μια άντε δυο στροφές.
Καλύτερα να τον ανακατέψετε με το αναδευτήρι (ένα ειδικό εργαλείο μπρούτζινο).
Μόλις, μα μόλις αρχίσει να φουσκώνει αδειάζετε το ένα πέμπτο στο φλυτζάνι, επιστρέφετε το μπρίκι στη φωτιά και μόλις πάρει βράση αδειάζετε το δεύτερο ένα πέμπτο στο φλυτζάνι. Επαναλαμβάνετε την ίδια διαδικασία μέχρι να αδειάσετε όλο το περιεχόμενο στο φλυτζάνι.
Αυτή είναι τούρκικη συνταγή, στην ελληνική εκδοχή μια που φούσκωσε και τον αδειάζετε στο φλυτζάνι. Προτιμώ την τούρκικη.
Ο καφές όπως όλα τα ωραία πράγματα και τα υπέροχα συμβάντα θέλουν υπομονή και χρόνο.
Ο καφές θέλει σιγοψήσιμο, άριστη η χόβολη.
Και ο έρωτας θέλει σιγοψήσιμο.
Και το ράψιμο του κοστουμιού θέλει χρόνο.
Τα βασικά συστατικά του καφέ, εκτός της καλής ποιότητας καφέ είναι η σιγανή φωτιά και κυρίως η αγάπη.
Αν αγαπάς τον άλλο του φτιάχνεις καλό καφέ.
Τον καφέ τον νοστιμίζει πολύ η τελετουργία. Να τον ψήσετε, να τον σερβίρετε, να τον πιείτε ήρεμα χωρίς σκοτούρες και άγχος, να αγναντεύετε κάπου ήρεμα.
-Πολιτική και καφές.
Κάθε πρωί ο Πρωθυπουργός ξεκινάει τη μέρα του με τον «πρωινό καφέ».
Και όταν ένας συνεργάτης του πέσει σε δυσμένεια του κόβει τον «πρωινό καφέ»
-Καφές και λογοτεχνία.
Διαβάστε ένα κείμενο έτσι σκέτο.
Μετά διαβάστε το με ένα φλυτζάνι καφέ.
Θα σας αγγίξει.
Τα ποιήματα παίρνουν βάθος , σας αγγίζουν στα ενδότερα.
-Μια από τις μεγαλύτερες μου απολαύσεις είναι:
να συζητώ με φίλους και να πίνουμε καφέ,
να χαζεύω τις γυναίκες της μπουρζουαζίας στο Κολωνάκι και να πίνω καφέ,
να συζητώ με το γιο μου στη «Μουριά» καφενείο επί της οδού Χαριλάου Τρικούπη και Καλλιδρομίου, να πίνουμε καφέ ενώ παρακολουθούμε τα τεκτενόμενα στη λαϊκή, ενίοτε δε για την αναγκαιότητα της τρομοκρατίας, να διαβάζω και να πίνω καφέ. Στην περίπτωση αυτή ο καφές λειτουργεί ως μέτρο ως προς το ενδιαφέρον του αναγνώσματος. Αν ο καφές ξεχαστεί το βιβλίο είναι συναρπαστικό.
Να γράφω και να πίνω καφέ,
τελευταία με την τηλεκπαίδευση να διδάσκω και να πίνω καφέ.
-Κάποτε μου το είπε η καφεμάντισα : «Να, εδώ το βλέπω, εσύ θα γίνεις διάσημος, για τον καφέ θα γράφεις, καφέ θα πίνεις και πολλοί θα σε διαβάζουν». Τι λέτε επαληθεύτηκε;
Αφίδνες 1η Δεκεμβρίου 2020.
Το κείμενο γράφτηκε ενώ απολάμβανα έναν βαρύ σκέτο τούρκικο καφέ σερβιρισμένο «Ελ Γκρέκο», από το πικάπ ακουγόταν «Το χαμόγελο της Τζοκόντα» του Μάνου Χατζιδάκι.
Κείμενο Ανδρέας Θεοδωρακόπουλος
